این که در غرب آزاد شما می توانید هر عقیده ای داشته باشید و هیچکس کاری با کار شما نخواهد داشت، و به صرف داشتن عقیده، کسی با شما برخورد نخواهد کرد به این معناست نه این که لات بی سر و پایی که اسم هنرپیشه بر خود گذاشته به امریکا بیاید، حامی رسمی و غیر رسمی یک گُنده تروریست که به دست همین کشور به لقاءالله پیوسته باشد، این ابراز علاقه و عقیده را در کشور تروریست پرور خودش انجام داده باشد و فیلم و عکس و صدای آن هم موجود باشد، بعد حالا به هر دلیل و به هر طریق، در کشوری که به خانم سالخورده ی سپاهیِ دانش زمان شاه به خاطر این که خدمت سربازی در لباس سپاهی کرده با پاسپورت آلمانی ویزای امریکا نمی دهند ولی به این حامی رسمی تروریست و تروریسم ویزای محترمانه بدهند، باری از چنین کسی با تُن و لحن آرام، بدون کوچکترین لمس بدنی یا توهین لفظی، سوال شود که شما با فلان تروریست چه رابطه ای داشته اید و او بتواند بدون پاسخ دادن راهش را بکشد و برود و هیچ اتفاقی نیفتد اما طرف بایستد و در حالی که مثل قاسم سلیمانی هم لباس پوشیده و کلاه بر سر گذاشته سوال کننده را بزند و فیلم اش هم موجود باشد بعد انتظار احترام به عقیده ی او برود این شخص و عقیده اش نه تنها احترامی را شامل نمی شود بلکه باید حداقل پلیس او را برای شناسایی و انگشت نگاری و تشکیل پرونده و ثبت نام شهود و امثال این ها به اداره پلیس دلالت کند که نه تنها هیچکدام از این ها نشده، طرف، تازه، به نام احترام به عقیده، لشکری از رفقای خود را طلبکارانه در مقابل طرف کتک خورده قرار دهد.

نه.
جناب کیانیان. خانم خیر اندیش. احترام به عقیده و آزادی بیان و دمکراسی را کاملا اشتباه فهمیده اید. درست تر بگویم اصلا نفهمیده اید.

من اینجا در خارج از ایران، در فضای آزاد، عکس قاسم سلیمانی را همراه با متنی که به طنز در ذم او نوشته بودم در فیس بوک منتشر کردم، فیس بوک به خاطر این «عکس» و نفهمیدن مطلب، یک ماه صفحه ی مرا بست.

علت اش هم -صرفنظر از نفهمیدن مطلب و بسنده کردن به عکس- معلوم بود:
در جهان سالم و آزاد، تروریسم نباید تبلیغ و ترویج شود.

حالا پرستویی برود و به ایران که رسید، شکرگزار آزادی تروریسم و تروریست پروری در جمهوری اسلامی شود. اینجا، تا این جای کار هم که به او امکان و فرصت ابراز وجود داده اند زیادی بوده و امیدوارم که بار آینده ای، برای سفر او به کشورهای آزاد وجود نداشته باشد.