جیمز می‌گوید، به کمک عکس‌هایی که با فروشندگان و بافندگان قالی داشت، از طریق شبکه‌های اجتماعی دوستان قدیمی‌ خود را در افغانستان باز یافت و کوشید تا این بار تجارت قالی را منظم و درست آغاز کند. او با جست‌وجوی گسترده‌ در مورد چگونگی خرید و فروش قالی افغانی، انتقال قانونی آن از افغانستان به بریتانیا و دیگر موارد لازم، سرانجام موفق شد یک فروشگاه قالی‌فروشی افغان را قبلا در ناحیه پل هبدن در یورکشایر فعالیت داشت، اما به دلیل تحولات ناشی از جداشدن بریتانیا از اتحادیه اروپا (Brexit) و بحران همه‌گیری کرونا، با رکود مواجه شده بود، احیا کند و تجارت قالی دست‌باف افغانی را در آن از سر گیرد.

سازوکار تجارت جیمز در عرض سه ماه به انجام رسید. حالا او مشتریانی از قشرهای ثروتمند شهرش دارد؛ از آوازخوانان و بازیگران سینما تا مدل‌ها و مجریان برنامه‌های تلویزیونی. اما جیمز می‌گوید این تجارت او صرفا برای ثروتمند شدن نیست، بلکه می‌خواهد از این طریق بافندگان قالی افغانی را که به گفته او از مظلوم‌ترین و بی‌پناه‌ترین قشرهای جامعه افغانستان‌اند، حمایت و کمک کند.

جیمز به یورکشایر لایف می‌گوید، صنعت‌کاران قالی که برای تجارت او قالی می‌بافند، از این راه فقط درآمد کسب نمی‌کنند، بلکه خدمات بهداشتی، مراقبت و فیزیوتراپی نیز دریافت می‌کنند، زیرا بافتن قالی کاری طاقت‌فرسا است و فشار شدید جسمی به بافندگان وارد می‌کند.

جیمز می‌گوید: «تجارت من دارای تمام اعتبارنامه‌های تجارت منصفانه است. ما خانه‌های بافندگان را زیر نظر داریم تا شرایط کاری آن‌ها مناسب و منطبق بر اصول اخلاقی و انسانی باشد.»

صنعت بافت قالی از دیرینه‌ترین و گرانبها‌ترین صنایع دستی افغانستان است. قالی افغانی به دلیل ظرافت در طرح‌ها، گره‌ها، و استفاده از پشم دست‌ریس و رنگ‌های گیاهی و مرغوبیت، شهرت و اعتبار زیادی در بازار قالی در سراسر جهان دارد. اما به دلیل فقدان نظام جاافتاده تجاری و سرمایه‌گذاری در این بخش، بافندگان قالی معمولا محصولات خود را با دریافت دستمزد اندک به پاکستان می‌فرستند. این قالی‌ها سپس از آنجا با مهر و نشان پاکستان، با قیمت‌های چندین هزار دلاری به کشورهای اروپایی و آمریکایی صادر می‌شوند.