در چند دهۀ گذشته، به ویژه در دو دهۀ اخیر روسیه تمام تلاش خود را به کار بست که از حضور ایران در بازار جهانی گاز به ویژه در اروپا جلوگیری کند تا مبادا مثلاً وابستگی اروپا به گاز روسیه کاهش یابد. در زمینۀ نفت هم وضع به همین صورت است.

اظهارات بهت‌آور علی شمخانی در عین حال گویای این نکته هست که مذاکرات وین برای احیای برجام و در نتیجه رفع تحریم ها علیه ایران با دشواری های بزرگ روبرو است. خود این که علی شمخانی دست نیاز و کمک برای ایجاد یک جبهه واحد علیه تحریم های غرب به سوی روسیه دراز کرده گویای این است که او و دولت متبوع او در ایران نسبت به سرانجام مذاکرات وین کاملاً بدبین هستند.

همه می دانند که افزایش صادرات نفت ایران به چین در سال گذشته میلادی به ٧٠٠ هزار بشکه در روز رسید و در سه ماهۀ اول سال جاری این افزایش ادامه یافت و به ٩٠٠ هزار بشکه در روز بالغ شد. ولی این افزایش صادرات نتیجۀ اغماض آمریکا و غرب به منظور یا به امید به نتیجه رساندن مذاکرات وین بود. با این حال، تحریم های غرب علیه روسیه و به ویژه علیه نفت این کشور کلیه داده ها را تغییر داده و باعث شده که روسیه برای جبران از دست دادن بازار نفت خود در آمریکا و اروپا به آسیا به ویژه به چین و هند روی آورد و با تخفیف های بسیار نفت خود را به این دو کشور بفروشد. برای نمونه، روسیه نفت خود را اکنون با تخفیف ٣٠ تا ٤٠ دلار در بشکه به چین صادر می کند و در نتیجه چین هم واردات نفت خود را شدیداً از ایران کم کرده و نفت روسیه را جایگزین آن کرده است. به همین دلیل در آوریل گذشته صادرات نفت ایران به چین حدود ٣٥ درصد کاهش یافت و به احتمال قریب به یقین این کاهش در ماه مه نیز شدیدتر بوده است.

بازار دیگری که ایران به مرور در حال از دست دادن است، بازار هند است. زیرا، صادرات نفت روسیه به هند که پیش از تحریم های غرب علیه مسکو سی هزار بشکه در روز بود، بعد از تحریم های غرب علیه روسیه بیش از بیست و پنج برابر افزایش یافته (یعنی به حدود٧٥٠ هزار بشکه در روز رسیده است). بنابراین، در هند نیز نفت روسیه عملاً جایگزین نفت ایران می شود و علت افزایش واردات نفت از روسیه، فقط این نیست که هند مایل است از تخفیف های بالای نفت روسیه برخوردار شود. هند امیدوار است که این اقدام افزایش واردات تسلیحات روسیه را تسهیل سازد و به گسترش همکاری‌های نظامی دو کشور کمک کند.

در هر حال، بازندۀ اصلی در این بین فقط ایران است، زیرا، چین و هند پس از کاستن از واردات نفت از ایران، نه واردات نفت از عربستان و امارات را کاهش دادند نه از عراق را. در مقابل آنچه در حال حاضر می بینیم فروریختن صادرات نفت ایران به این دو کشور در نتیجۀ رقابت روسیه با ایران است.

مجموعۀ این سیاست های نابخرادانه باعث شده که ما طی دهه‌های گذشته شاهد نوعی انحطاط اقتصادی، یک روند بی‌وقفۀ قهقرا در ایران باشیم. تلفیق این انحطاط اقتصادی و تحریم های بین المللی یک وضعیت انفجاری در کشور ایجاد کرده و در عین حال نشان داده که مسئلۀ سقوط قدرت خرید سیاسی ترین شاخص اقتصادی است و اگر برای این معضل و معضل تورم در ایران چاره اندیشی اساسی نشود، تشدید اعتراض های اجتماعی در ایران اجتناب‌ناپذیر خواهد بود."