چه گویی که دورانِ شیران گذشت؟

نبینی که روبَه هراسان بِگشت؟

چنین حرفِ بی جا زَنَد بی خِرد

حقیری که اموالِ مردم خورَد

چو دختر نصیبش در ایران جفا ست

به هر کوی و برزن صدایِ ندا ست

چه گویم ز نسرین که اسطوره است

چو پولاد عزمش به از کوره است

نیابم کلامی که گویم از او

ز گوهر که تازد سرِ بازجو

ز آرش نگویم و تیر و کمان

چو پرتابِ نرگس پَرَد از گُمان

دروسِ نَتَرسی ز پروانه پُرس

رهاودِ رهبر ز بیگانه پُرس

اسیدی که سوزاند رخساره ها

بسوزد سپاهی ز خون خواره ها

دو چشمم چو رفتار شیرانِ بدید

دگر شک ندارم به گُرد آفرید

چو عاشق کُند جان شیرین نثار

کِه طرفی ببندد ز بند و ز دار؟