سهیل اعرابی ۹ سال پیش به بی‌بی‌سی فارسی گفت:«کشته شدن برادرش زندگی او را به کلی تغییر داده و مجبور شده است زندگی و وطنش را از دست بدهد.» او گفته بود: «چرا باید آلمان باشم؟ چرا در یک کشور غریب باید مجبور باشم زندگی کنم؟».

رفتن سهیل به جان ما نیز آتش زد و خشم‌مان را از این حکومت ظالم و جنایت‌کار دو چندان کرد. شاید اگر سهیل می‌توانست آزادانه در ایران باشد، هم‌اکنون کنار خانواده‌اش شاد و سلامت زندگی می‌کرد. بودن در ایران علیرغم تمام سختی‌ها و اذیت و آزارهای حکومت، از این رو که میلیون‌ها نفر درد ما را دارند و فرهنگ، زبان و درد مشترک داریم و در خانه و کاشانه و کنار خانواده و دوستان‌مان زندگی می کنیم، به انسان امید ایستادن، جنگیدن و ماندن می‌دهد، ولی این حکومت پلید، نه تنها او را از حق زندگی آزادانه و بودن در خانه و کاشانه و کنار عزیزان‌اش محروم کرد، بلکه امید را نیز از او گرفت.

جمهوری اسلامی ایران، مسئول مرگ زودهنگام و غریبانهی سهیل اعرابی در تبعید است و باید پاسخ‌گو باشد. همان‌گونه که مسئول کشتن سهراب اعرابی و هزاران جوان نازنین دیگر در ایران است.

زندگی دور از خانه و عزیزان‌مان،‌اگر اجباری باشد، بسیار سخت و کشنده است و بی‌دلیل نیست که حکومت‌های دیکتاتوری چون حکومت پهلوی و حکومت اسلامی ایران، هر دو به اتفاق شهروندان معترض را مجبور کردند و می‌کنند که اگر نمی‌توانیم در برابر سرکوب‌ها، ستم‌ها و تبعیض‌های آن‌ها سکوت کنیم، باید تن به تبعید، تنهایی و آوارگی بدهیم.

«نازلي! بهار خنده زد و ارغوان شكفت
در خانه، زير پنجره گل داد ياس پير
دست از گمان بدار!
با مرگ نحس پنجه ميفكن!
بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار...
نازلي سخن نگفت،
سر افراز
دندان خشم بر جگر خسته بست رفت» احمد شاملو

یاد زنده‌ یادان سهیل و سهراب اعرابی گرامی و ماندگار باد.

مادران پارک لاله ایران
۱۴ تیر ۱۴۰۱

www.mpliran.net