در عالم سیاست هنگامی که مسئولان یک کشور بر روی موضوعی به افراط تأکید می‌کنند، در بسیاری موارد، نشانۀ آن است که در بارۀ آن موضوع تردید و تزلزلی در ذهن‌شان رخنه کرده و امیدی به حفظ موضع قبلی خود ندارند!

یادم می‌آید که در ماه پایانی جنگ ایران و عراق، مرحوم هاشمی رفسنجانی در خطبه‌های نماز جمعه با غیظ و غضب خطاب به آمریکایی‌ها گفت: اگر مجبور شویم از دریای خون عبور کنیم، رژیم بعث عراق را ساقط خواهیم کرد.

در آن هنگام بسیاری از ناظران با شنیدن این سخن امیدشان را به پایان جنگ هشت ساله از دست دادند، اما آنها نمی‌دانستند که مرحوم هاشمی در همان حال که این حرف را می‌زد، مشغول رایزنی محرمانه و ایجاد تمهیدات لازم برای پذیرش قطعنامۀ 598 شورای امنیت سازمان ملل از سوی جمهوری اسلامی بود و کمتر از یک ماه بعد، پایان جنگ رسماً اعلام شد.

خلاصه اینکه مواضع رسمی کشورها مهمترین عنصرِ تحلیل سیاسی است اما لزوماً نه همیشه و در همه جا، بخصوص هنگامی که بر آن مواضع به طرز بی‌رویه و غیرلازم و مفرطی اصرار شود!

داستان همان آدمی است که به طرفش گفت؛ یک بار که گفتی، باور کردم، اما وقتی اصرار کردی، شک کردم، قسم که خوردی، دیگر مطمئن شدم که راست نمی‌گویی!