بی بی سی فارسی - رانویر سینگ، ستاره بالیوود اخیراً به مجله پِیپر گفت: «من می‌توانم در مقابل هزار نفر برهنه باشم ... مشکل فقط این است که آنها معذب می‌شوند».
این دقیقا همان اتفاقی است که وقتی سینگ اخیرا برای عکسی در همان مجله برهنه ژست گرفت، افتاد. رسانه‌های اجتماعی همزمان مملو از تحسین و رنجش شدند - اما مورد دوم بیشتر بود. میم‌ها و شوخی‌های فراوانی بودند که تصاویر را مسخره می‌کردند. و بسیاری این بازیگر را به تحقیر مردان متهم کردند. کار به همینجا خاتمه پیدا نکرد و به دلیل «جریحه‌دار کردن احساسات زنان» از او به پلیس شکایت شد.
سینگ یک ستاره مرد سنتی نیست. او بی‌نهایت پرانرژی و پر زرق و برق است و سلیقه‌ای سَبُک دارد - شلوار مخملی، یقه‌های پولکی، جواهرات - که مجله ووگ آن را «علامتی مثبت از سیالیت غیر دوگانه که مد امروزی از آن استقبال می‌کند» می‌خواند.
ونکت رام واکنش‌های مثبت زیادی را در رسانه‌های اجتماعی درباره عکس‌اش از یک زن جوان برهنه دریافت کرد
***
به عبارت دیگر، پیپر می‌گوید، سینگ «عملا تمام کلیشه‌های مردانگی را در جامعه هنوز سنت‌گرای هندی به چالش کشیده است».
راهول سن، که در حال نگارش پایان‌نامه دکترای خود در زمینه ادبیات و تمایلات جنسی در دانشگاه تافتس است، می‌گوید: «او یک نوع اندام ایده‌آل مردانه دارد. اما در مرز دوجنسيتی لباس می‌پوشد. انعطاف ناپذیر نیست و آشکارا در مورد رابطه جنسی صحبت می‌کند. او در قالب مفهوم مردانگی در هند نمی‌گنجد. این باعث اضطراب زیادی می‌شود. همچنین باعث ناراحتی بسیاری از مردان می‌شود.»
واکنش‌های متفاوت به سینگ گویای چیزی است که برخی آن را «آشفتگی اخلاقی افسارگسیخته» هند می‌خوانند، که در آن مردم ترکیبی عجیب از نگرش‌های محافظه‌کارانه و آزادی‌خواهانه را در خود جای داده‌اند. واضح‌ترین نمونه‌های هنر شهوانی معبدی را می‌توان در بسیاری از زیارتگاه‌های شهرهای کوچک یافت. یکی از قدیمی‌ترین کتاب‌های راهنمای عشق شهوانی جهان، کاما سوترا، از هند است. پروتیما بدی، مدل و رقصنده، در سال ۱۹۷۴ برای طرح جلد یک مجله فیلم در یکی از سواحل بمبئی برهنه دوید. برهنگی امری غیرمعمول نیست: هزاران مرد مقدس هندوی آغشته به خاکستر از یک مذهب خاص، برهنه در جشنواره‌های مذهبی مانند کومب ملا حاضر می‌شوند.
میشل باس، نویسنده کتاب «هند عضلانی» می‌گوید اینستاگرام و تیک‌تاک پر از مردانی هندی است که «لباس‌های زیر بدن‌نمای کوچکی دارند که بدن‌شان را به شیوه‌های شهوانی به نمایش می‌گذارد. برخی از آنها ده‌ها هزار تا حتی بیش از یک میلیون دنبال کننده دارند. برخی از عکس‌های آنها ممکن است واکنش‌های ناپسندی را برانگیزد، اما به طور کلی مردم به آنها با ایموجی‌هایی پاسخ می‌دهند که بیانگر شگفتی، قدرت و تحت تاثیر قرار گرفتن است». همچنین اکثر ستاره‌های بالیوود برای صحنه‌های اکشن پیراهن‌های خود را در آورده‌اند.
اما، باس عکس‌های سینگ را در حالت برهنه با اشاره‌ای به زیبایی‌شناسی دهه ۱۹۷۰ در حالتی «آسیب‌پذیر» می‌بیند و می‌گوید وقتی مردان هندی مانند سینگ از روش‌های معمول‌تر و پذیرفته‌شده‌تر برای نشان دادن بدن‌شان منحرف می‌شوند «اغلب منجر به نوعی تمسخر می‌شود که نشان می‌دهد چقدر غیرعادی است که مردان جنبه لطیف‌تر و شاید زنانه‌تر خود را نشان دهند.»
برخی این بحث را بیهوده می‌دانند. شوبا ده، یکی از محبوب‌ترین نویسندگان هند، می‌گوید: «من این بحث را نمی‌فهمم. نَنگاپَن (برهنگی در زبان هندی) برای هند تازگی ندارد. در مورد رانویر سینگ: [این] بدن او است، انتخاب اوست.»
با این حال هنرمندان برجسته‌ای مانند ام‌اف حسین و اکبر پادامسی به خاطر نقاشی‌هایی از یک خدای برهنه و مردی که دستش روی پستان یک زن بود، مورد حمله قرار گرفتند. مکان‌های فیلم‌برداری و اجرای نمایش به دلیل به تصویر کشیدن برهنگی خراب شده‌اند.
در واقع، سینگ حتی اولین بازیگری نیست که برهنه عکس گرفته است. در سال ۱۹۹۵ میلیند سومان و مادو ساپره به صورت برهنه در حالی که یک مار پیتون به دور آنها پیچیده شده بود برای تبلیغ کفش عکس گرفتند. پرونده‌ای مربوط به رفتار مستهجن علیه این مدل‌ها به مدت ۱۴ سال در دادگاه‌ها در جریان بود. آمبی پارامسواران، یک استراتژیست برند، می‌گوید تا زمانی که این دو تبرئه شدند، «ساپره هند را ترک کرده بود، برند کفش کسب و کارش را جمع کرده بود و کسی نمی‌داند چه اتفاقی برای مار پیتون افتاده است.»
یک سازمان نظارت بر استانداردهای تبلیغاتی مستقر در مومبای همچنان به دریافت شکایات عمومی در مورد تبلیغات مستهجن ادامه می‌دهد. نوامبر گذشته این سازمان دو مورد شکایت دریافت کرد: یکی درباره زنانی بود که «لباس زیر بدن‌نما» به تن داشتند و دیگری «تبلیغ زشتی از دو دختر بود که تی‌شرت‌های خود را در می‌آورند تا لباس زیرشان را به یکدیگر نشان دهند». این سازمان نظارت به سرعت هر دو شکایت را رد کرد.
بریندا بوز، نویسنده کتاب «جسارت لذت: تمایلات جنسی، ادبیات و سینما در هند معاصر» می‌گوید: «آزادی بیشتر و سردرگمی بیشتری وجود دارد. بعد یگان‌های اخلاقی وجود دارند که مضطرب و در همان حال کنجکاو هستند. یک سردرگمی اخلاقی افسارگسیخته همه ما را به هم پیوند می‌دهد».
دو سال پیش، جِی ونکت رام، عکاس مد مستقر در چنای، خود را درگیر این سردرگمی دید. او از یک زن جوان هنرمند خالکوبی به صورت برهنه به عنوان بخشی از جنبش مثبت‌نگری به بدن، که خواستار پذیرش همه اندام‌ها و اندازه‌ها است، عکاسی کرد.
او می گوید که «دل به دریا زده» و این تصویر را در اینستاگرام‌اش، که بیش از ۹۰ هزار دنبال‌کننده دارد، منتشر کرد.
رام می‌گوید: «بیشتر مردم آن را دوست داشتند. دیگران چندان خوشحال نبودند. آنها می‌گفتند، ما برای تو احترام قائل بودیم، چطور این کار را کردی؟»
بعد اتفاق عجیبی افتاد. او ۲۵۰۰ دنبال‌کننده را از دست داد و حدود ۸۰۰۰ دنبال‌کننده به دست آورد - همه در کمتر از یک روز.
«این مانند یک سونامی بود. انبوهی از مردم مرا دنبال کردند و همزمان من را آنفالو کردند. در نهایت تعداد بیشتری از آنها به دنبال‌کنندگان من اضافه شدند. نوجوانان در مورد عکس هیجان زده بودند. این تجربه‌ای گیج کننده بود.»
رام امسال مجموعه‌ای به نام «عریان» را با حضور دو عکاسی کرد و تعدادی از تصاویر را در اینستاگرام منتشر کرد. او می‌گوید که استقبال خوبی از آن شد و آزار اینترنتی در کار نبود. او می‌گوید تا زمانی که عکس‌ها از نظر زیبایی‌شناسی انجام شده باشند، مدل‌های زن و مرد بیشتری اکنون آماده حضور برهنه هستند. حالا او قصد دارد از مردها عکس بگیرد. او می‌گوید: «رسانه‌های اجتماعی به شما اجازه می‌دهند آزادانه‌تر از رسانه‌ها و تبلیغات سنتی خود را بیان کنید.»
وینود مهتا، که سردبیر مجله متوقف شده دبونر (Debonair) - معادل هندی پلی‌بوی - بود، یک بار داستانی را بازگو کرد که بر نگرش هند نسبت به برهنگی و جنسیت تأکید داشت.
در زمان «وضعیت اضطراری هند»، که سانسور بر مطبوعات حاکم بود، یک وزیر فدرال در دهلی مهتا را احضار کرد و از او خواست که صفحه میانی مجله را که معمولاً زنان نیمه برهنه را به تصویر می‌کشید ببیند. مهتا چند عکس را به او نشان داد که قصد داشت یکی از آنها را انتخاب کند.
مهتا در خاطراتش گفت: «چشم [وزیر] به عکسی افتاد که ۹۰ درصد برهنه بود. آن را کنار گذاشت. من پرسیدم که آیا بهتر است از چاپ صفحه میانی بگذریم. او وحشت کرده بود. گفت «نه»، فقط آن را عفیف و پوشیده کنید.»
سپس وزیر آن عکس صفحه میانی را «بدون اجازه» برای خود نگه داشت.
