رهبر جمهوری اسلامی و تیم مشاوران او شاید ندانند که سخن پراکنی های پراکنده در باره سلاح هسته ای و اعلام های مکرر مبنی بر اینکه ما درآستانه نهایی کردن سلاح هسته ای خود هستیم لنگه بزرگتر درهای جهنم را به روی اقتصاد کشور باز می کند که هم اکنون نیز کاملا از هم پاشیده و رمقی برای مردم باقی نمانده است. اداره کنندگان پروژه های رویایی اتمی احتمالا برایشان مهم نیست که آینده ۸۵ آینده میلیون ایرانی را به سرنوشت مبهم پوتین گره زده اند و مردم ایران را تبدیل به سیبل بازی ها و توطئه هایی خطرناک جهانی کرده اند.

کربلای چهار تجربه تلخی بود که باید از آن اجتناب می شد و بدتر از آن غنی سازی های سطح بالاست که کاربرد نظامی دارد ولی همه معادلات را در مداری قرار می دهد که بعید است راهکاری برای آن پیدا شود. آنها در شرائطی دور جدید و شاید آخر مذاکرات هسته ای را این روزها در وین شروع می کنند که آرزو دارند با آنها مانند یک کشور قابل اطمینان دارنده سلاح هسته ای برخورد شود اما نمی دانند کشوری که در همه بخش های قبلی مذاکرات بین المللی گزارش ها و اطلاعات دروغ به جهانیان داده است دیگر مورد وثوق قرار نمی گیرد. شاید هم فراموش کرده اند که تا همین چند ماه پیش در مورد حرام بودن سلاح هسته ای فتوی ورق می زدند اما امروز نیویورک را نیز در لیست تهدیدهای اتمی اضافه کرده اند.

آقایان نمی دانند نظم امروز جهان بر پایه های وحشت از یک درگیری نظامی هسته ای شکل گرفته است. به همین دلیل نه تنها دیگر هیچ کشوری را به عنوان دارنده سلاح هسته ای به رسمیت نمی شناسند بلکه از هر راهکاری استفاده می کنند تا کشورهای جدیدالورود را بر سر جای خود بنشانند.

متاسفانه بعد از کره شمالی و نیز سالیانی پس از آنکه آرزوهای اتمی معمرقذافی و صدام حسین و بشار اسد به گل نشست، کشتی مردم ایران نیز با هدایت همان هایی که قصد داشتند تا به آژانس و رئیس آن رشوه بدهند در آستانه این بحران قرار گرقته است که دوباره به شورای امنیت فرستاده شود. آقایان در زمان احمدی نژاد مطمئن بودند که پرونده ایران به شورای امنیت نمی رود، اگر رفت محکوم نمی شود و قطعنامه ای علیه ایران صادر نمی شود و اگر هم صادر شد روسیه آن را وتو خواهد کرد. با این حال ایران سنگین ترین محکومیت ها و قطعنامه ها و تحریم ها را دریافت کرد، ولی هیچیک درسی نشد برای اینکه دوباره کشور را در معرض ریسک های بزرگ قرار ندهند.

***