میخائیل گورباچف تا زنده بود به غرب توصیه می‌نمود روسیه را منزوی نکنید. بخاطر احترام ویژه‌ای که، هم آمریکا و هم رهبران اروپا، به معمار تغییر بزرگ در شوروی و تبدیل آن به روسیه کنونی، قائل بودند. این توصیه همواره رعایت می‌شد. اکنون در غیاب وی، طغیان‌های گاه و بیگاه پوتین زیر ذره بین قرار گرفته، همزمان با مسئله اوکراین به این پرونده‌ها نیز، رسیدگی خواهد شد. حمله به اوکراین استراتژی غرب را یک صد و هشتاد درجه تغییر داد. وقتی پوتین، چچن را گرفت، گرجستان را تجزیه و تا فتح کریمه پیش رفت. قزاقستان و گرجستان را دولت‌های جعلی نام برد و مدارکی دال بر مالکیت قطب شمال به سازمان ملل ارائه داد. هیچ یک از اینها جدی گرفته نشد. اما حمله بدون دلیل و بی رحمانه وی به اوکراین تمام نورافکن‌های ذهن دولتمردان غرب را، از خطری که دنیا را تهدید می‌کند. به یکباره روشن نمود.
وقتی صدر اعظم آلمان طی سخنان اخیر خود در پراک، گسترش اتحادیه اروپا به کشورهای حوزه بالکان و پایان دادن به حق وتوی اعضای اتحادیه اروپا و ملاک قرار دادن رای اکثریت، در پذیرش اعضای جدید از جمله اوکراین، مولداوی، گرجستان و رسیدن تعداد اعضا تا ۳۶ کشور را اعلام نمود. یعنی واقعا مرکزثقل اروپا در حال انتقال به شرق بوده و آینده اتحادیه، کاملا متفاوت از وضعیت کنونی خواهد بود. هنگامی که وی حمایت خود را، از پیشنهاد رئیس جمهورفرانسه، برای تشکیل نهاد جدیدی بنام (جامعه سیاسی اروپا) در راستای الحاق اعضای جدید، از جمله اوکراین، قبل از شکل گیری پروسه طولانی مدت رای گیری، به عضویت رسمی اعلام می‌کند. یعنی اروپا، ضمن اینکه خطر روسیه پوتین را تا بناگوش حس کرده، برای جلو گیری از تهدیدات نوع پوتینی در آینده، علیه اتحادیه اروپا و در کل جامعه بشری، باید در فکر مکانیسمی بود. که این خطر جهانی، موکول به محال و از همان ابتدا، در نطفه خفه شود.
غرب تاکنون مست حادثه بزرگ فروپاشی شوروی، در دهه آخر قرن گذشته بود و برای اینکه پوتین را، از خود نرانده و وی را وادار به نزدیکی و سرانجام اتحاد با چین ننماید. امتیازات زیادی به وی داد. غافل از اینکه پوتین، در سال ۲۰۰۴ با واگذاری جزایر مورد اختلاف در دریای آمور، به چین سرانجام بعد از دو قرن، به اختلافات ارضی خود، با همسایه شرقی پایان داد. تا تمام نیرو و توان روسیه را برای کشورگشائی، در مرز‌های غربی و بازپس گیری کشورهای جدا شده، پس از فروپاشی شوروی، در ۱۹۹۱ صرف نماید. اشفال آبخازیا و اوستیای جنوبی گرجستان، در سال ۲۰۰۸ و شیه جزیره کریمه در سال ۲۰۱۴ در همین راستا بود.
بعد از اوکراین، نوبت الحاق قطب شمال به روسیه بود. وی در سال ۲۰۰۱ تا ادعای مالکیت قطب پیش رفت. اما سازمان ملل اسناد مربوطه را، نپذیرفته وی را ناکام نمود. پوتین این بار قصد استفاده از زور را داشت و علت مخالفت‌اش، با عضویت اوکراین، فنلاند، سوئد در اتحادیه اروپا نیز، در همین راستا بود. وسعت قطب شمال، برابر با مجموعه وسعت روسیه چین و هند بوده و یک چهارم نفت و گاز دنیا درین منطقه است. بموجب کنوانسیون حقوق دریاها، هر یک از پنج کشورحوزه قطب شمال، شامل روسیه، نروژ، دانمارک، کانادا، آمریکا مجاز به بهره بر داری اقتصادی، در ناحیه‌ای تا شعاع دویست مایلی از ابتدای سواحل خود می‌باشند. اما پوتین باین امر تن نداده و همانطوری که بطور خزنده، در حال کشور گشائی و پیشروی در اروپای شرقی است. در قطب شمال نیز، با ایجاد تاسیسات و ادعای مالکیت در حال تدارک، برای پیشرفت خزنده، تا حصول به مالکیت آن بوده است.
مقاومت هفت ماهه ریس جمهو و ملت قهرمان اوکراین، در مقابل ماشین جنگی پوتین، تمام روئیا‌ها و معادلات ذهتی پوتین را به هم زده، بیداری جهان غرب و ایجاد مکانیسم‌های جدید، با اتخاذ روش‌های نو و به روز شده، می‌رود. که با تحقق استراتژی صلح پایدار، جهان بهتر و قابل زیست تری را، برای جامعه بشری، به ارمغان آورد. باین ترتیب سرانجام پوتین، در باتلاق و چاهی که خود کنده، خواهد افتاد و خامنه‌ای، که در فاجعه اوکراین، تمام تخم مرغ‌ها را، در سبد ارباب گذاشت. به همراه وی، به اعماق تاریخ خواهد رفت. دنیای بهتری در پیش است.
تا پایان اصلاحات راه درازی مانده است، اکبر کرمی
شروع درسِ خارج حاجی مجتبی، مهران رفیعی
