حرکتی که به دنبال جنایت هولناک رژیم و قتل ایراندخت، مهسا (ژینا) امینی آغاز شده است خبر از یک بستر اجتماعی آماده برای اعتراض گری می‌دهد. جامعه‌ای انباشته از خشمِ ناشی از سرکوبگری، حجاب اجباری، فقر، گرسنگی، تورم، گرانی، بی نانی، بی آبی و بی آیندگی مطلق. چنین بستری آماده است از هر فرصتی برای اعتراض استفاده کند.
اینک اما تلاش باید بر آن متمرکز باشد که حرکت اعتراضی را تبدیل به یک جنبش موثر و موفق کنیم. برای این منظور چند شرط بدیهی لازم است:
۱) اعتراضات ادامه یابد.
۲) اعتراضات گسترش یابد.
۳) اعتراضات در سراسر کشور به هم پیوند بخورد.
۴) از دل ادامه و توسعه‌ی اعتراضاتت، اعتصابات و تظاهرات سراسری و هماهنگ شکل گیرد.
۵) خواست‌های مشخصی را با تعیین اولتیماتوم تعیین شود و تا آخر به پیش رود.
این به زبانی ساده، مراحل تاکیتکی یک روند استراتژیک است که می‌تواند مورد نظر همه‌ی فعالان سیاسی و اجتماعی داخل و خارج از کشور قرار گیرد. در این میان، برخی باز مسئله‌ی ضرورت وجود ساختار رهبری و سازماندهی را مطرح خواهند کرد. اگر تا به حال اصرار بوده است که باید این ساختار باشد تا این روند طی شود، می‌توان اندیشید که این روند باید طی شود تا ساختار شکل گیرد.
هر نیرویی که بتواند بهتر و مفیدتر با آن چه در خیابان‌های شهرهای سراسر کشور می‌گذرد پیوند بیابد شانس بالاتری برای تبدیل شدن به نیروی جایگزین خواهد داشت و این قرار هم نیست فقط یک نیرو باشد. به هر روی، واقعیت صحنه قواعد خود را دیکته خواهد کرد نه این که قواعد ساخته‌ی ذهن ما بتواند واقعیت را به کام خود کشد.
تمرکز خود را در شرایط کنونی روی مبارزه بگذاریم: تداوم، گسترش، سراسری شدن. موضوعات دیگر به تدریج روشن و تعیین تکلیف خواهد شد. تلاش کنیم جنبش اعتراضی را به جنبش تغییر تبدیل کنیم.
رژیم به آخر عمر رسیده است و منتظر گورکنان خویش، یعنی مردمی شجاع و آگاه است.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
برای دنبال کردن برنامه های تحلیلی نویسنده به وبسایت تلویزیون دیدگاه مراجعه کنید: www.didgah.tv
جهت اطلاع از نظریه ی «بی نهایت گرایی» به این کتاب مراجعه کنید: «بی نهایت گرایی: نظریه ی فلسفی برای تغییر» www.ilcpbook.com
آدرس تماس با نویسنده: [email protected]
