از استوری های "سارنیا اسمعیل زاده" "ما هر روز خود را ارتقا می دهیم ".دختر هفده ساله ای که کشته شد.
از اون دخترای تو صحنه مبارزه! که هست یا بود. از اونائی که خیلی جوانند.ازاونائی که نه آن ها ما را می شناسند. نه ما آن ها را.
مرتب از آن ها می نویسیم ، از آن ها صحبت می کنیم .جلو صحنه برصفحه تلویزیون ها ظاهر می شویم. بر اساس موادی که ازنبرد روزانه این جوان ها می گیریم.بدون آن که عمیقا از پس زمینه زندگی ،تفکر و روابط آن اطلاع داشته باشیم . شروع به تحلیل می کنیم.
نگاه کنیم به دامنه ارتباطات خود در دنیای واقعی ومجازی.این که چه میزان با این نسل در ارتباطیم؟ مهم نیست! ما تحلیل گر هستیم ! از همین بازتاب های ظاهری قادر به درک مسئله میباشیم. ازدیدگاه خود شروع به آنالیز کردن .نتیجه گیری نمودن و رهنمود دادن می کنیم .
جنبش مال آنهاست . آن ها می خواهند حرف خود را بزنند. به شیوه خود مبارزه کنند. رهبران خود را انتخاب نمایند.به شیوه وسبک خود به جامعه وجهان پیرامون خویش بر خورد نمایند. بر اساس نیاز خود عمل کنند ودروقت لازم بمیدان در بیایند.
واقعیت این است که آن ها به ما احترام دارند که سعی می کنیم درکشان کنیم .حمایتشان نمائیم .اما اصلا به ما ورهنمود های ما که منعکس کننده آشفته بازارفکری ،گروهی و سنی ماست نظر لطفی ندارند. نمی توانند هم داشته باشند.ما نماینده فکری آن ها نیستیم .
دو دنیای متفاوت.دو تجربه متفاوت دو شیوه عملی متفاوت.
قادر نیستیم از آن چه که سالها در ذهن ما پخته شده فرا تر برویم. حقیقت را نه بر مبنی واقعیت های موجود! بلکه ذهن ایدولوژیک وکلاسه بندی شده خود نبینم . چه دوست داشته باشیم وچه دوست نداشته باشیم!
یک: ما هنوز صاحب ذهن مردانه ای هستیم که در ظاهر احترام زنان را داریم اما ته دیدمان مردانه است. در عمل مشخص قادر به قبول! نمی گویم برتری بلکه برابر حقوقی با زنان نیستیم ( متاسفانه فعالان سیاسی زن نیز که من طی سال ها در سازمان های سیاسی دیدم حامل همین نظرات مردانه بودند.نظریاتی نشات گرفته از ایدولوژی حزبی وسیاسی که اصولا بافتی مردانه دارد .
ضعفی تاریخی که به تاریخ ما ،زمانه ما ،نوع تربیت ما! بنقش هائی که در بازی بر روی صحنه اجتماع مرد سالار بر عهده ما نهاده شده وانجام داده ایم. بر می گردد. به تکرار مداوم این نقش ها که باعث توهم کارآئی بهتر ما می شود. ( وارد این بحث نمی شوم.)
دو: فاصله نسلی ما که مارا در جایگاه نه جوانان بلکه والدین و پیر مردانی قرار می دهد که بطور شرطی شده بازتاب های معین نسبت به رخداد ها نشان می دهیم. که یک صد وهشتاد درجه با آن چه که در دنیای جوانان امروز می گذرد متفاوت است .
محافظه کاری پیچیده شده در زر ورق تحلیل های سیاسی وایدولوژیک ما که تلاش به پوشاندن این نگاه نگرا ن ومحافظه کار ما( که با بالا رفتن سن بیشترهم می شود.) نمودی از این تفاوت هست. از همین رونگاهمان به عمکرد جوانان و نوجوان عاصی از حکومت ، هنجار شکنی های آنان،چیزی که ما آنارشیسم می نامیم نگاهی محافظه کارانه است .
ادامه چنین نگاهی به آن می رسد که هنوز در اعماق قلب خود از کم سن وسال بودن وجوان بودن جوانان در صحنه دلهره داشته باشیم. انتخاب های آن ها را قبول نداشته باشیم! .پیوسته بخواهد به سیاق خود به آن ها راه نشان دهیم. برایشان رهبرانتخاب کنیم .نتیجه آن می شود که این نسل مطلقا تن به تحلیل های ما ندهد وراه خود را طی کند.
متاسفانه نه آحزاب ،نه رسانه ها قادر نگردیدند از پوسته خارجی آن چه که درظاهرخیزش عصیانی نسل جوان ایران دیده می شود.فراتر وعمیق تر بروند ودرک کنند "سارینا ها را ،نیکا ها"را! قبول کنند که رهبران واقعی خود آن ها هستند. آن هستند مبدع شعار زن زندگی آزادی .خود آن ها هستند که دارند این راه سخت ودشوار آزادی را ببهای خون خود ادامه می دهند.
هنوز بسیاری از ما فکر می کنند. ما فرماندهان این میدان مبارزه هستیم وباید رهبری کنیم ! از این رو به تجزیه تحلیل مسائل می پردازیم .صحنه را ترسیم می کنیم واز آن جائی که اعتقاد نداریم این نسل جوان صاحبان این جنبش هستند وخود عاقل وبالغ اند.کش وقوسی بخود می دهیم .مقاله می نویسیم که این باید کرد ! ازاین راه باید رفت.هنوز جنبش سبز پتاسیل دارد. !سید حسین موسوی می تواند نقش بزرگ در حد لیدر بازی کند!
خلاصه هرکس دکان خود را باز می کند ویترین خود را می سازد.لباس برای تن جوانان طبق مدل خود می دوزد. یک لحظه فکر نمی کند .نکند زمان این گونه لباس های کلاسیک وبنمایش نهادن آن هابرای نسل جوان سپری شده؟
شایدآن ها میخواهند خودشان لباس های خودشان را ومدل آن ها را انتخاب کنند. دخترک هفده ساله دوست دارد! غلیظ آرایش کند !آنطور که میخواهد زندگی نماید در استوری خود بیان می کند ."سلام من سارینا هستم اولین بار است آرایش می کنم ...تواین روزها در شرایطی که داریم سخته درس خوندن..ما نیازمند شادی ،تفریح،دور شدن از انرژی های منفی .وقت گذراندن در جاهائی که دوست داریم با افرادی که دوست داریم هستیم. ما نیازمند یک روحیه خوب هستیم .نیازمند آزادی." در استوری دیگراز ارتقاء یافتن خود می گوی ."ما باید هر روز باید خود را ارتقا دهیم .چرا فکر می کنند ما قادر به این کار نیستیم ؟ "
دختر جوانی با ده ها استوری که ما هیجکدام از آن ها را ندیدم . گشت ارشاد فکری ما اجازه چنین گشت گدازی به بچه های "تین ایجر"در ساحه فکری ما وتغیر دادن آن نمی دهد.
این ما هسیتیم که باید آن هارا رهبری کنیم.درست است که هم جبهه با مبارزان امروز خیابان ها هستیم .اما جدا از هم،جدااز نظرهم، درک هم. هنوزهم درک نمی کنیم که این نسل بسیار فراتر از ما رفته اند. بهتر وبیشر از ما مسائل و نیازهای خود را با پوست گوشت واستوان خویش درک کرده !برای آرزو های خود می جنگند.
"سارینا"" نیکا" و پسران هم سن آنها که شعار میدهند آن دختران وپسرانی نیستند که ما در تصور خود داریم .زندگی که آن ها از آن سخن می گوید زندگی بدان سبکی نیست که که در نظر ماست. میدان آزادی آنها بسیار فراخ تر از میدان آزادی ماست .دنیای ارتباطی آنها بسیار گسترده تر از دنیای ارتباطی ماست .
مائی که هنوز در کتاب های کلاسیک دنبال تفسیر جهان معاصر می گردیم .از نسل جدیددهه نودی وهشتادی همان تصویر دهه پنجاهی داریم .
آن ها در استوری های خود به هزار زبان قابل فهم خودشان این دنیا را ترسیم و راجع به آن صحبت می کنند .آمادگی می گیرند .خبر رسانی می کنند.لبریز می شوند.در رابطه عاشقانه می شوند.
جمع می گردند ،متفرق می شوند .از این شخص یا آن شخص دفاع می کنند.مبارزه تازه آغاز شده خود با رژبم راگسترش می دهد.اگر هم سرکوب شوند باز از گوشه دیگر ظهور می کنند .هر چند که چهره آن ها دررسانه های ما دیده نمی شود.تحلیل گران آن هاافراد جا افتاده ای هستند که با تجربه گذشته خود. در رسانه های خود حرکات آن را تجزیه تحلیل می کنند بدون آن که آن ها حضوری داشته باشند و ادامه دارد ابوالفضل محققی
روزهایی که سیارۀ آبی لرزید، مهدی استعدادی شاد
