مدت‌ها بود به خداحافظی از تلویزیون فکر می‌کردم اما همیشه دغدغه‌ام این بود که اگر من هم نباشم چه کسی صدای مطالبه‌گری و دادخواهی طبیعت بی‌پناه این سرزمین خواهد بود در رسانه‌ای که هیچ‌گاه محیط‌زیست اولویت سیاست‌گذاری و برنامه‌سازی‌اش نبوده و نیست؛ با همین اعتقاد سال‌ها به سان ارتش تک نفره، دردمندانه و با چنگ و دندان پرچم مطالبه‌گری تلویزیونی محیط‌زیست را با تمام هجمه‌های متولیان قدرت و ثروت و متجاوزان به حریم طبیعت، سرپا نگاه داشتم؛ البته‌ بماند که برای چه بهانه‌های حیرت‌آوری تذکر گرفتم و با چه دلایل ناموجهی برای صراحت کلام و نقد بی‌ملاحظه، به حراست فرا خوانده شدم!

حالا اما احساس می‌کنم دیگر بهانه‌ای برای ماندن در این قاب رسانه‌ای نیست چرا که با مرور رخدادهای اخیر یقین حاصل کردم وقتی حرفی که باید مشفقانه و از سر خیرخواهی و البته به وقت شنیده شود، اصلاً شنیده نمی‌شود و محکوم به خفقان است، دیگر فرقی ندارد آن حرف یک دادخواهی اجتماعی، فرهنگی و سیاسی باشد یا یک مطالبه‌گری محیط‌زیستی و چه مثال‌ها دارم برای این شنیده نشدن‌ها!

و امروز که به این تصمیم رسیده‌ام یزدان بخشاینده را شاکرم و مفتخرم به اینکه اعلام کنم نه سرمایه و ثروتی از محل سال‌ها فعالیت در این عرصه اندوخته‌ام، نه جیره‌خوار رانت شخص و سازمانی بوده‌ام و قطع به یقین یگانه سرمایه‌ی این دوران پر ماجرا، بینندگان، مخاطبان و کنش‌گران محیط‌زیستی این سرزمین هستند که خالصانه به همراهی و حمایت‌شان درودی بی پایان نثار کرده و خاطرنشان می‌کنم نه به طیف سیاسی وابستگی دارم و نه از خط فکری بیگانه دنباله‌روی می‌کنم و بسان یک ایرانی منتقد به شرایط اجتماعی که صاحب تریبون رسانه‌ای بوده این عرصه را ترک می‌گویم؛ هرچند علاقه‌مند بودم در شرایط مساعد و در آخرین اجرای برنامه‌، کناره‌گیری‌ام را اعلام کنم اما با توجه به ذهن مغشوش و حال غم‌زده‌ی این روزها، خود را پریشان‌تر از آن می‌بینم که به شرایط اجرا و استودیو فکر کنم؛ پس در همین صفحه‌ی شخصی‌ام با صدا و سیمای ایران خداحافظی می‌کنم و ترجیح می‌دهم فعالیت محیط‌زیستی را در میهنم و در گمنامی و خارج از حصار‌های محافظه‌کارانه ادامه دهم!

سید مجید میر غضنفری
شانزدهم مهرماه یکهزار و چهارصد و یک