در آکادمی زرهی شیراز، سر درس کنوانسیون ژنو و رفتار با نفرات و اسرای دشمن، استاد سوال کرد اگر چتر باز عراقی را در حال فرود آمدن ببینید با او چه می کنید؟
من با لبخندی بر لب، بدون معطلی گفتم: او را به مسلسل می بندیم و روانه جهنم می کنیم!
استاد در حالی که بر افروخته شده بود گفت:
نه... به کسی که اسلحه ندارد هرگز نباید شلیک کنید. به کسی که حتی اسلحه دارد و اسلحه اش را تسلیم شما می کند نباید شلیک کنید.
البته ما در عمل چندان به حرف استاد مان که سرهنگی کارکشته و بازمانده از دوران پیش از انقلاب بود گوش ندادیم و کار خودمان را کردیم با این توجیه که عراقی یی که در مقابل ماست تا لحظاتی پیش با سلاحی که در اختیار داشته هموطنان ما را کشته و این حق اوست که کشته شود.
فیلم های کشتار بچه ها به دست عوامل سدعلی را که می بینم به خود می گویم این شبه آدم تفنگ به دست، با چه توجیهی در خیابان های شهر و نه جبهه ی جنگ، تفنگ به سمت هموطن «غیر مسلح اش» که کسی را نزده و نکشته و قصد اشغالگری هم نداشته می گیرد و به صورت مستقیم او را هدف قرار می دهد؟
زدن کسی که غیر مسلح است و به سمت تو هرگز شلیک نکرده و هرگز جان تو و همقطاران ات را تهدید نکرده و در نهایت شعاری داده نشان از چیست؟
تنها جوابی که به این سوال می توانم بدهم، خوی جنایتکار شخص تیرانداز است و لذت سادیستیکی که از زدن و کشتن دیگران می برد.
چنین کسی نتوانسته به عنوان یک خلافکار عادی، جربزه زدن و کشتن و مقابله با دادگاه و حکم اعدام داشته باشد، اکنون زیر چتر حمایت قانونی، با لباس پلیس یا به عنوان لباس شخصی، امکان تخلیه ی روانی خود را یافته و کاری را که به عنوان یک فرد معمولی اجتماع نمی تواند انجام دهد، در نقش پلیس و نیروی سرکوب گر انجام می دهد.
از پا انداختن چنین موجودی را فقط و فقط دفاع از خود و دفاع از انسان ها می توان نام نهاد. دفاع از خودی که هر چه تعداد این نوع حمله کنندگان بیشتر شود، باید جدی تر صورت پذیرد.
مجید غضنفری، مجری صدا و سیما استعفا کرد
