۱. جنبش انقلابی ۱۴۰۱ با قتل یک دختر به خاطر حجاب اجباری کلید خورد. گرچه این جنبش خواسته هایی فراتر از حجاب دارد موضوع لغو حجاب اجباری نباید فراموش شود.

۲. تداوم جنبش، رمز پیروزی آن است. جوانان شجاعی که در چهار هفته‌ی اخیر در خیابان بوده‌اند نباید بگذارند تلاش‌هایشان بی اثر شود. ایرانیان داخل و خارج در روزهای ۹ و ۱۴ مهر با حضور در خیابان‌ها حماسه آفریدند. این حماسه باید تکرار شود. و

۳. حضور بی وقفه‌ی دختران دانش آموز در مدارس و خیابان‌ها بدون حجاب نشان می‌دهد که زمینه‌ها برای لغو عملی آن بیش از پیش فراهم شده است. این حرکت حتی در شهرهای کوچک کشور و محلات فقیر نشین به چشم می‌خورد. میوه‌ی آزادی زنان از حجاب اجباری رسیده و وقت چیدن آن است.

از همه‌ی فعالان و احزاب سیاسی بویژه فعالان زن می‌خواهم که این دعوت را تکرار کنند. به هزینه‌ی این دعوت آشنا هستم و ممکن است هزاران زن در چنین شرایطی بازداشت شده یا کتک بخورند اما این اقدام به هزینه‌هایش می‌ارزد. این هزینه‌ها جماعت عادت کرده به تاریکی را به روشنایی خورشید عادت خواهد داد.

به دلیل اجرای این کارزار در وسعت ایران هزینه‌های آن برای زنان بی حجاب بسیار پایین خواهد بود. نیروهای سرکوب در چهار هفته اول اعتراضات خسته و درمانده شده و ظرفیت سرکوب آنها کاهش یافته است. زنان ایرانی (از جمله یکی از بستگان نویسنده که برای امور جاری به خیابان رفته) در روزهای گذشته گلوله‌ی ساچمه‌ای و باتوم خورده‌اند و دیگر پیشگیری از آسیب رسیدن به زنان ایرانی بسیار دشوار شده است. چه بهتر که این آسیب‌ها در جهت یک هدف والا برای آزادی خود آنها باشد.

مخالفان حجاب اجباری پیش از این هم برای بی حجاب آمدن زنان به خیابان‌ها دعوت هایی کرده‌اند. تلاش آنهاست که ما را بدینجا رسانده است.

به امید روزی که دختران و زنان جوان ایرانی مثل همه‌ی دختران و زنان دنیا موهایشان را به باد دهند و در معرض آفتاب بگذارند تا بدرخشد و چشمان اسلامگرایان از دیدن زیبایی آنها کور شود.