سه هفته از آغازِ قیامِ ملتِ بزرگِ ایران می‌گذرد، قیامی که زنده و پوینده در بخش‌های مختلفِ جامعه در جریان است و هر روز شاهدِ همسویی و همبستگیِ فزایندهٔ این بخش‌ها هستیم.

یکی از نقاطِ قوتِ این جنبش حضورِ جدیِ دانشجویان و دانش‌آموزان است که در جای جایِ کشور اقدام به اعتراضات و اعتصاباتِ گسترده نموده‌اند. دانشگاه‌ها و مدارس به یقین از نیروهای محرکهٔ بسیار ارزنده در جنبش‌های اجتماعی هستند، زیرا دانشجویان و دانش‌آموزان در اوجِ شور و شوق‌اند و میل به تغییر و پیشرفت از ویژگی‌های بارزِ آنان است. افزون بر این، در بسیاری موارد قادرند که خانواده‌ها و اطرافیان خود را نیز به حرکت در آورند، و از آنجایی‌که خانواده‌ها از قشرهای مختلفِ جامعه هستند، رشته‌های پیوندِ استواری را میانِ این قشرها پدید می‌آورند. بی‌ دلیل نیست که طیِ این سال‌ها همواره نیروهای امنیتی نسبت به این دو نهاد بسیار حساس بوده‌اند و با عَلَم‌ نمودنِ انواعِ ارگان‌های غیرِ مرتبط با عِلم، از هیچ کوششی برای تحمیلِ ایدئولوژیِ واپسگرایانهٔ خود به آینده‌سازانِ میهن فروگذار نکرده‌اند.