نایاک یا شورای ملی ایرانیان امروز همان قدر محبوبیت دارد که لباس شخصی ها یا بسیج محبوبیت دارند. شاید هم بشود گفت همان قدر منقور است که بسیجی ها مورد نفرت مردم هستند و جر بدی و بدگویی ازآنها شنیده نمی شود. امروز ایرانی که در غلیان است و دارد همه چیز خود از سیاست داخلی تا خارجی خود را از اول می نویسد به این فکر می کند چه شد که به چنین خسارات بزرگی دچار شد و چندین بار تلاش کرد تا سرنوشت خود را تغییر دهد اما پاسخی جز سرکوب نگرفت.
بی تردید موقعیت جغرافیایی و ملاحظات استراتژیک و ژئوپولیتیک ایران به شکلی است که معمولا معادلات کلان آن بدون ملاحظات بین المللی شکل نمیگیرد و نهایی نمی شود. آنهایی که در شکل گیری این سیاست های مثبت یا منفی دخیل یا سهیم هستند نقشی را بر عهده می گیرند که هیچگاه فراموش نمی شود.
نایاک یا حلقه ای از جریانی که در نیویورک برای ایران با جمهوری اسلامی لابی می کرد دقیقا در چنین موقعیتی قرار دارند و به دلیل منفعت طلبی، خطاهای فاحش استراتژیک، و به دلیل اینکه ابزار بازی طیفی از جناح های راست و افراطی جمهوری اسلامی در آمریکا شدند امروز هدف واقعی تف و لعنت مردم ایرانند.
اگر نقش سیاهی که نایاک طی دو دهه گذشته در آمریکا بازی کرد نبود شاید روند تحولات کشور به سمت و سوی دیگری می رفت. آنها به صورت مشخص دولت آمریکا و نهادهای آن را مجاب و قانع کردند که در جریان جنبش سبز از رژیم سفاک و سرکوبگر حمایت و به مردم مظلوم ایران پشت کنند. چند سال بعد، همان سرکوبگران پادگانی که نایاک را اجیر کردند آخرین گام ها را برداشتند و تبدیل به یک مافیای قدرتمند و سرکوبگر نظامی ـ اقتصادی شدند و کل کشور و منابع و منافع ان را بلعیدند. و شد آنچه که امروز شاهدیم که مردم برای اصلاح امور دیگر راهی ندارند جز یک انقلاب.
نایاک می توانست راه دیگری را در پیش گیرد اما ظاهرا این تهران بود که به آنها دیکته می کرد چه کنند یا بگویند و البته، آنها هم سهم دلاری خود را از این لابی گری یا دلالی کثیف می گرفتند. بی تردید تریتا پارسی به عنوان مدیر آن دوران حساس سهم بزرگ و غیر قابل بخششی در این روند ویرانگر ایران سوز، کشور بر باد ده بر عهده داشته است.
این ویدئو مروری دارد بر آنچه گذشت و نگاهی کوتاه به اینکه چرا برادران پارسی بدترین بازی را انتخاب کردند هم در آمریکا و هم در اروپا.
گفتگو با سپاهی مخالف جمهوری اسلامی
خیزشی دیگر، ملتی دیگر
