در آستانه ی «روز کوروش بزرگ» ایستاده ایم، و امسال همزمان با یکی از شگفت انگیزترین خیزش های آزادی خواهانه جهان از سوی هموطنان کوروش بزرگ. خیزشی که زنان پرچمدارش هستند، و جوانان سربازان شجاع آن. سربازانی که چون رهبر و پدر تاریخی خویش، قصد دارند دوران سیاه و سراسر رنج و تبعیض حکومتی بیدادگر را برچیده، و آرامش و شادمانی و رفاه را به مردمان سرزمین شان هدیه کنند.

ما در بنیاد میراث پاسارگاد، به عنوان ستایش کنندگان کورش بزرگ، همانگونه که بارها گفته ایم، می گوییم که کورش برای ما ـ و یقین داریم برای بیشترین ستایش کنندگان او ـ نه قديس است، نه از آسمان فرو افتاده، نه اولین امپراتور باستانی بودنش فقط مهم است، و نه آمدن نامش در تورات یا قرآن سبب برتری اش بر دیگران شده؛ بلکه آنچه او را بیش از هر چیز دیگری ستایش شدنی می کند، فرمان حقوق بشری و آزادی بخشی ست که او به عنوان قوانینی لازم الاجرا نه تنها به مردمان زادگاه خویش، که به مردمان سرزمین های دیگر هدیه کرد؛ مردمانی که نه هم دین او بودند و نه هم مرام او.

یکی از مهم ترین و زیباترین بخش های منشور کوروش، به ویژه این روزها که فرزندان ایران به دست سربازان رهبر جنایتکار حاکم برسرزمین مان پرپر می شوند، آنجاست که می گوید: