این سه اینک به نحو بارزی در جنبش دیده می‌شوند و باید با جدیت دنبال شوند تا جنبش به سوی هدفش رهنمون شود. حاصل این روند، رفتن به سوی فرسوده سازی پایه‌های حیات رژیم مفلوک و در نهایت، در جریان یک حمله‌ی هدفمند آخر، سرنگون سازی رژیم حاکم است. بدیهی است که هر جنبش انقلابی همزمان با طراحی نقشه پایین کشیدن یک حکومت، به فکر جایگزین آن هم می‌افتد.
به این ترتیب می‌بینیم که پنج وظیفه‌ی عملی اصلی جنبش انقلابی عبارتند از: ۱) اعتراضات سراسری، ۲) اعتصابات سراسری، ۳) کاهش دستگاه سرکوب، ۴) تدارک دولت جایگزین و ۵) کسب آمادگی و اجرای هجوم نهایی برای براندازی.
پیش بردن هر یک از این‌ها باید تا حداکثر امکان از برنامه ریزی، سازماندهی، رهبری و هدفمندی برخوردار باشد. بدیهی است که در مسیر تحقق این پنج مورد چالش‌های بزرگ و کوچک، مشکلات، توطئه‌ها، خرابکاری‌ها، اشتباهات، خیانت‌ها، انحرافات و غیره رخ خواهد داد؛ جنبش باید از حیث کمی و کیفی آن قدر قوی بشود که تمامی این موانع را از سر بگذراند و به مقصد خود، که آزادسازی ایران است، دست یابد.
جزییات پیاده کردن هر یک از این پنج مرحله دربرگیرنده‌ی توضیحات فنی-مدیریتی و اجرایی بسیار است که از حوصله‌ی این مقال خارج است، اما از یاد نبریم که مجموع آن چه باید برای تحقق کامل این مسیر بدانیم حاصل بده و بستان بین افراد، افکار و تشکل‌ها و جمع‌های فراوان است. در واقع، این خردجمعی است که مجموع دانش و توانایی‌های لازم برای طی این طریق را در خود دارد. در این باره لازم است که از هر گونه تصمیم مهم خودسرانه پرهیز کرد و مشورت با حداقل یک منبع معتبر را پیش از هرگونه اقدام سرنوشت ساز در دستور کار قرارداد. مکانیزم‌های مشورت گیری و مشورت دهی را باید به طور دو طرفه فعال ساخت؛ به کارگیری خرد جمعی و عملیاتی کردن آن نیازمند تماس‌های مستمر، مستقیم و غیر مستقیم و نیز سازوکارهای موثر ارتباطاتی است که باید تهیه و تدارک دیده شود تا پیروزی جنبش تضمین گردد.
در این مقطع هر یک از ما، چه به عنوان فرد و یا تشکیلات، باید از خویش بپرسیم که چه نقشی را می‌توانیم برای نیل جنبش انقلابی به سوی هدف خود ایفاء کنیم. در این راستا لازم است بدانیم که نقش ما اگر، خواسته یا ناخواسته، دانسته یا نادانسته، به یکی از نکات زیر آلوده شود، سود ما برای جنبش به ضرر تبدیل خواهد شد:
۱) اگر بند ناف خود یا جنبش را به بیگانگان وصل کنیم. (چه از طریق گدایی مشروعیت و اصرار بر به رسمیت شناختن از طرف آنان و چه از طریق دعوت آنها به دخالت ورزی یا لشگرکشی نظامی به میهن).
۲) اگر اهمیت بارز «وحدت ملی» و «تمامیت ارضی» را از ابتدا تا انتهای کار دست کم بگیریم و در این مورد با دست و دلبازی زیاد برخورد کنیم.
۳) اگر توهم «خودرهبری» برای جنبش را در خویش دامن زنیم و بدون در نظر گرفتن فرایند طبیعی شکل گیری رهبری بخواهیم از پله‌های قدرت پرش به بالا کنیم.
به عبارت دیگر، ما، به عنوان فرد یا تشکل، زمانی خدمتگزاری خوب برای جنبش انقلابی ایران خواهیم بود که
۱) نشان دهیم جنبش در جدیت خود برای دستیابی به هدفش به دخالت هیچ بیگانه‌ای نیاز ندارد و هر کشوری که بخواهد در این میان جنگ به پا کند دشمن است.
۲) در عمل و با وجود تمام اختلاف سلیقه و نظر، به عنوان «ملت ایران» متحد و یکپارچه در کنار هم هستیم، از حالا تا چند هزار سال آینده.
۳) باور داریم که رهبری و نیروی جایگزین در دل یک فرایند سالم، مستقل، ملی و خودجوش با اتکاء به نظر اکثریت مردم شرکت کننده در جنبش تعیین می‌شود.
این‌ها نکاتی است که از این پس در چارچوب جنبش انقلابی می‌بایست به آن توجه کنیم و برای آن وقت و انرژی بگذاریم. از این پس، در ورای زمانمندی آن، جای تردید نیست که رژیم ضد بشری و ضد ایرانی آخوندی رفتنی است و ایران آزاد خواهد شد؛ این فقط نیاز به همت و هوش ما دارد و بس.

کورش عرفانی

برای دنبال کردن برنامه های تحلیلی نویسنده به وبسایت تلویزیون دیدگاه مراجعه کنید: www.didgah.tv
جهت اطلاع از نظریه‎ ی «بی ‎نهایت ‎گرایی» به این کتاب مراجعه کنید: «بی ‎نهایت ‎گرایی: نظریه ‎ی فلسفی برای تغییر» www.ilcpbook.com
آدرس تماس با نویسنده: [email protected] و اینستاگرام جدید او: @erfanididgah