البته بخش منطقی مغز دیکتاتورها و «خود محورِ دنیا بین ها» در اثر رشد سرطانی احساس قدرت از کار می افتد و به مواردی که به آن ها اشاره می کنم با خنده ی تمسخر آمیز نگاه می کنند.

اما خوشبختانه مواردی که ذکر خواهم کرد در طبیعت بشر نهفته است و هیچ صاحب قدرت و موجود وحشتناکی نمی تواند آن ها را تغییر دهد.

اگر ترس، به طور دائمی می توانست انسان را فلج کند و او را از تغییر خواهی باز دارد ما هنوز به صورت لخت و عور بالا ی درخت ها و داخل غارها زندگی می کردیم و در حال لرزیدن از ترس بودیم، و حداکثر نظام اجتماعی که می توانستیم داشته باشیم، نظام قبیله های اولیه بود.

اما یکی از خواص ترس این است که در مدتی کوتاه اثرات اش را از دست می دهد.

انسان از این که حیوان درنده ای در بیرون غار منتظر نشسته تا به محض بیرون آمدن او، او را بدرد، به طور طبیعی می ترسد.

ممکن است چند روزی از غار بیرون نیاید، اما بدون استثنا، و به شکلی کاملا قانونمند و همیشگی، بر ترس اش فائق می آید و حتی اگر در بیرون غار چیز دندان گیری برای او وجود نداشته باشد، یا نداند که اصولا در بیرون غار چه چیز بهتری برای او وجود دارد، صرفا به خاطر قلقلک روانی همین ترس و مبارزه با آن و فائق آمدن بر آن باعث می شود تا راه هایی برای بیرون آمدن از غار پیدا کند و به وسایل و روش هایی دست پیدا کند که آن حیوانِ موجب ترس را از میان بر دارد.