جهت توجه خوانندگان گرامی:
این مطلب، طولانی ست...

توضیح پیش از ورود به موضوع اصلی:

از «تاپ گان ۱» خاطرات بسیاری دارم. می دانیم که ساخت و بافت هواپیمایی ایران، چه لشکری و چه کشوری، ساخت و بافت ی غربی و امریکایی ست.
از رضا شاه پهلوی که به طرز شگفت انگیزی، در سال های فقر و قحطی، آینده را در آسمان و هواپیمایی می دید، تا محمدرضا شاه فقید که بهترین ها را برای کشورش می خواست و بهترین ها را برای ایران تدارک می دید.

تا زمانی که ایران بودم، پا که به محیط ساختمان اصلی هما در مهرآباد می گذاشتی، گویی وارد فضایی غیر از فضای جمهوری اسلامی می شدی. مدرنیسم ی که از زمان پیش از انقلاب وجود داشت، هنوز در این نهاد و ساختمان و کارمندان اش دیده می شد.

زحمت دست تیمسار خادمی و زنده یاد مینو احمد سرتیپ هنوز در این نهاد قابل مشاهده بود.

به همت و دانش این بزرگواران و دور اندیشان، ما اولین کشوری بودیم که بعد از امریکا، بویینگ ۷۴۷ یعنی همین جامبوجت مشهور،،، و مجهز ترین و مدرن ترین خطوط هوایی جهان یعنی «ایران اِر» را در اختیار داشتیم.

در نیروی هوایی هم با وجود آمدن میگ های روس ی و هواپیماهایی که صدام موقع جنگ با امریکا برای در امان ماندن به ایران فرستاده بود، همه چیز امریکایی بود. از هواپیماهای فوق مدرن در زمان خود که نمونه ی یگانه اش که تنها متعلق به ما و امریکایی ها بود یعنی هواپیماهای ره گیر اف ۱۴ تام کت، تا هواپیماهای ترابری سی ۱۳۰، تا هواپیماهای مدرن و گران بهای آموزشی بونانزا، تا شیوه های آموزش و مدیریت هوایی.

در زمان جنگ ایران و عراق، از ترکیب «کشوری» و «لشکری» برای حفاظت از آسمان تهران از نفوذ جنگنده بمب افکن های عراقی، در نقاطی که رادارهای از رده خارج شده ایران، توانایی پوشش نداشتند، از همین هواپیماهای بونانزا با خلبانان کشوری استفاده می شد که داستان های شگفت انگیزی در زمان خود آفریدند، مثلا یکی از میگ های عراقی، به ناگهان از زیر هواپیمای بونانزا بالا آمد و در حالی که خلبان جنگی عراقی به خلبان و دیده بان ایرانی که در بونانزا با دوربین دو چشم در آسمان اطراف تهران دور می زدند چشم دوخته بود، به هوای این که هواپیما آموزشی ست از زدن آن خودداری کرد. :)

به دلیل حفظ مسائل امنیتی متاسفانه از این دوره و از این تشکیلات منسجم و مسوولیت پذیر به جا مانده از دوران پیش از انقلاب، کمتر سخنی به میان آمده و کمتر مطلب و کتابی نوشته شده است.

با وجود اراده و علاقه ی آقایان اسلامی برای تخریب این ساخته های مهم و پر کاربرد کشوری و لشکری، که می توانیم به جرات بگوییم پیروزی های ما در جنگ با عراق بخش مهمی اش به خاطر همین ساخته ها بود، آقایان موفق نشدند در کوتاه مدت این بخش را مثل بخش های دیگر کشورمان تخریب کنند که یکی از دلایل آن نداشتن سواد در این تخصص ویژه و پیچیده بود.

البته امروز را دیگر نمی دانم، و آن چه می گویم مربوط به گذشته است.

باری. در دوران آموزش خلبانی، در اتاق دانشجویان، که در زمان فراغت و غیر از ساعات پروازی در آن جا صبح را به عصر می رساندند، ما کاری نداشتیم جز صحبت کردن با یکدیگر، مطالعه کتاب ها و نقشه ها، بحث های فنی دو نفره و چند نفره، استراحت، و نیز تماشای چند نوار ویدئویی که در اختیارمان گذاشته می شد.

هم دوره ی نازنینی در «کشوری» داشتم به نام «لقمان» که ایشان همیشه به دنبال حق و حقوق هم دوره ای های خود ش بود و آن ها را با آن چه می توانستند و می باید داشته باشند آشنا می کرد که اگر او نبود، کسی از مسوولان هواپیمایی مثلا نمی گفت شما می توانید فلان کتاب ها یا فلان خط کش های محاسبه را از سازمان هواپیمایی دریافت کنید و بسیار به حق و حقوق بچه ها اهمیت می داد.

ایشان، اغلب، در ساعات فراغت، به انبارداری قلعه مرغی مراجعه می کرد و دستگاه ویدئوی «وی.اچ.اس»ی که آن جا بود می گرفت و به اتاق دانشجویان می آورد.

یکی از فیلم های هوایی که در آن جا موجود بود و تقریبا همیشه آن را نگاه می کردیم، فیلم «تاپ گان» بود.

ممکن است کسانی که این فیلم را دیده اند، و صحنه هایی که خانم ها در آن حضور دارند و صحنه های بار و زدن و خواندن و رقصیدن و روابط زن و مرد را دیده اند برای شان این سوال پیش بیاید که این فیلم را چطور اجازه ی تماشایش را در محیط اسلامی می دادند که جواب اش این است که این فیلم، کاملا مثله شده بود، و تمام صحنه هایی که از آن ها گفتم حذف شده بود و تنها صحنه های پرواز «تام کروز (ماوریک)» و صحنه های جنگی قابل دیدن بود.

لقمان به این فیلم علاقه ی بسیار داشت و ما نیز در آن دورانِ قحط الفیلم و قحط الهُنر و قحط الهمه چیز، بعد از پرواز و درس و مشق و کتاب، ترجیح می دادیم همان فیلم را بارها و بارها ببینیم و از موفقیت امریکایی ها علیه روس های فرضی و پیروزی اف ۱۴ های امریکایی بر میگ های روسی در جنگ هوایی لذت ببریم.

فیلم کامل را هم که در خانه به صورت پر برفک و بد کیفیت تماشا می کردیم.

به همین خاطر، دیدن این فیلم،،، و در چند هفته ی اخیر، فیلم «تاپ گان ۲ - ماوریک» مرا به گذشته ها بر می گردانَد و نوعی غم گذشته و نوستالژی را بر من حاکم می کند، و در این شرایط بحرانی و اندوه زا، بعد از دیدن چند باره ی «تاپ گان ۲ - ماوریک» این یادداشت را نوشتم، ولی حال و حوصله ای در این دوران پر زجر و کشتار باقی نمانده بود تا آن را منتشر کنم.

اکنون که در دوران تعطیلات کریسمس و سال نوی میلادی در خارج از ایران هستیم و قطعا ایرانیان بسیاری در این تعطیلات، به استراحت می پردازند بد ندیدم این فیلم را معرفی کنم، تا بخصوص کسانی که علاقمند به پرواز و خلبانی و بخصوص «تاپ گان ۱» هستند با مشخصاتی از این فیلم آشنا شوند.

تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

**************