همه شواهد و قرائن از رویدادها و مکتب های برساخته شده ی دوران اسلامی ما، نشان می دهد آنچه در ازمنه نسبتاً طولانیِ اسلامی رخ نموده جز تکرار مکررات ارزشها نبوده است. در چنین منزلگاه و مأوای یکنواخت و کسل کننده، تاریخ در معنای واقعی اش بر تارک یک فرهنگ استوار نمی شود. به همین جهت است که فرهنگ ما فرهنگ ساده با زبان ساده است. چونکه اصولاً با رویداد متنوع روبرو نیست تا نیاز به گستره فرهنگ و زبان باشد و از قِبلش تاریخ در معنای واقعی اش بنیاد گذاشته شود. "انقلاب" اسلامی نتیجه چنین ارزشهای یکنواخت که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شده، بوده و از آن جانمایه گرفت.

"انقلاب" اسلامی پشتوانه ایدئولوژیکی اش را از امثال کسانی چون علی شریعتی، مهدی بازرگان، عبدالکریم سروش، محسن کدیور و امثالهم می گرفت. و البته "غرب زدگی" جلال آل احمد نیز به خدمت گرفته شده و مکمل آن ایدئولوژیک بوده است. آنها پس از تأسیس حکومت اسلامی تحت نام جمهوری، اعضاء فعال آن بوده اند. با بحران فزاینده حکومت اسلامی و بیرون جهیدن اصلاح طلبان از دل آن، بدان پیوستند و جنبش سبز پشتوانه ایدئولوژیکی اش را از این جریان می گرفت.

هر چند با به محاق رفتن جنبش مذکور، این جریان از حکومت اسلامی فاصله گرفت اما کما فی سابق دست از ایدئولوژی "انقلاب" اسلامی نکشیدند. دلیل بی نقشی و بی اثری این جریان در خیزش انقلابی "زن زندگی آزادی" و بطور کلی دیسکورس نسل جوان به میدان آمده از آنجا ناشی می شود که اصولاً این دیسکورس، گسست تمام عیار از الگوها و ارزشهای تکراری گذشتگان می باشد. این نسل به میدان آمده تابع هیچ مقبره و منبری نیست. هیچیک از این دو نمی توانند الگوی زیستِ زندگی امروزه باشند. چونکه اصولاً امروزه، زمان الگوی فردیت است و تحقق فردیتِ ایرانی یعنی گسسست از مقبره و منبر. و چنین گسستی برکشیده از آگاهی است. بنابراین در "احساس همبستگی با گذشتگان" نیست که "آگاهی تاریخی" بوجود می آید بلکه این فردیت است که موجبات چنین آگاهی را فراهم می کند؛ فردیتی که در الگوی زندگیِ گذشتگان پیش و پس از اسلام آوردن ما، پایه و اساس نداشته است.