نویسنده سرمقاله تاکید دارد که برخلاف انتظارهای رهبری ایران، ارتش اوکراین - به‌دلیل حمایت غرب از این کشور با تسلیحات پیشرفته، از جمله سیستم‌های دفاعی پیچیده‌ای که بسیار برتر از تجهیزات نظامی روسیه‌اند - در عمل، موفق شده‌ است سرزمین‌هایی را که از زمان آغاز جنگ علیه اوکراین به اجبار ضمیمه روسیه شده بودند، آزاد کنند. به باور نویسنده، موانع پیش روی روسیه و ناتوانی این کشور در رسیدن به اهداف خود در اوکراین، به خشم و ناخشنودی تندروهای ایرانی و حامیان جنگ روسیه علیه اوکراین منجر شده است. به گفته پهلوان، ایرانیان حتی از خود روس‌ها هم خشمگین‌ترند.

به نظر می‌رسد تصور غلط حکومت ایران در مورد جنگ روسیه علیه اوکراین و تصمیم رهبران ایران مبنی بر همکاری گسترده با مسکو، به بغرنج شدن و تعلیق مذاکرات هسته‌ای در وین و در نتیجه، طولانی‌تر شدن بحران‌های اقتصادی و مشکلات معیشتی مردم منجر شده است؛ حال آنکه مردم ایران امید داشتند این مذاکرات در نهایت، به برداشتن تحریم‌ها و بهبود شرایط اقتصادی و معیشتی منجر شود. این موقعیت، بدون شک موجب تداوم شرایط اسفناک در ایران خواهد شد و انگیزه بیشتری برای اعتراض‌های گسترده در آینده فراهم خواهد آورد -- هرچند به‌دلیل سیاست سرکوب خشونت‌آمیز حکومت علیه معترضان، این اعتراض‌ها به‌صورت پراکنده انجام شوند.

در آغاز جنگ روسیه علیه اوکراین، تندروها در ایران بر این باور بودند که با حمایت از موضع روسیه، قادر خواهند بود مواضع خود در مذاکرات هسته‌ای در وین با کشورهای اروپایی، ایالات متحده و در کل با غرب را تقویت کنند. ناکامی روسیه در دستیابی به همه اهدافش در اوکراین و همچنین مواضع سرسختانه ایران در مذاکرات هسته‌ای به‌دلیل تصور غلط آنان از آینده جنگ در اوکراین و توانایی‌های روسیه، اوکراین و حامیان هر یک از آنان، موجب محروم شدن ایران از مزایایی شده است که اگر تصمیم گرفته بود مذاکرات هسته‌ای را که در نهایت به برداشتن تحریم‌ منجرها می‌شود ادامه دهد، از آن برخوردار می‌شد. برخلاف مزایایی که تهران امید داشت به دست آورد، روسیه پس از گذشت ۱۰ ماه از آغاز جنگ علیه اوکراین، در رسیدن به اهداف اصلی خود شکست خورده و در عین حال، هیچ یک از تحریم‌ها علیه ایران برداشته نشده است.

تصورات مکررا غلط تندروها در مورد امور داخلی و خارجی، باعث شده است تا آن‌ها با خطرناک‌ترین برهه حکومت خود و همچنین، با انتقادهای شدیدتری از طرف شهروندان ایرانی در داخل و خارج از ایران مواجه شوند؛ به‌ویژه اکنون که حکومت موجب بدتر شدن وضع معیشت مردم رنج‌دیده ایران شده است که سالیان متمادی، سیاست‌های انحصاری رژیم، ماجراجویی‌های بیهوده، و مناسبات خارجی رژیم-- که بر سیاست‌های گزینشی و غیراستاندارد مبتنی بوده است-- را تحمل کرده‌اند. این امر، در میان موج اعتراض‌های سراسری علیه شرایطی رخ می‌دهد که به شرایط موجود در چهار دهه قبل از وقوع انقلاب سال ۱۹۷۹ شباهت دارد.

با توجه به شکست‌های مکرر حکومت ایران در پرداختن به بحران‌های پیچیده، پافشاری شدید بر تداوم ماجراجویی‌های فرامرزی که منابع ایران را بیهوده به هدر داده است، درک غلط و دست‌کم گرفتن پیوستن به ائتلاف‌های منطقه‌ای و بین‌المللی و تلاش برای حداکثر استفاده از منافع کشور و تقویت موقعیت آن، و در نهایت، با توجه به ماهیت خود حکومت ایران، انتظار می‌رود تا صداهای بیشتری در مخالفت با سیاست‌های حکومت ایران شنیده شود.

همچنین، انتظار می‌رود از شدت حمایت رسانه‌های دولتی نیز که از سیاست‌های داخلی و خارجی رهبران ایران طرفداری می‌کنند، کاسته شود؛ به‌ویژه با توجه به پدیده‌ها و تحولات سیاسی جدیدی که در اثر موج‌های اعتراضی گسترده به وجود آمده است، از جمله پیشرفت‌های مهم در راهبردها و ابزار معترضان، گسترش دامنه روش‌های بسیج کردن مردم، پیوستن طبقات اجتماعی گوناگون به جنبش اعتراضی و از همه مهم‌تر، شجاعت و بی‌پروایی مخالفان ایرانی - صرف‌نظر از پیشینه جنسیتی، قومیتی و فرقه‌ای آن‌ها - در ابراز بی‌سابقه خشمشان علیه روحانیونی که نظام سیاسی تمامیت‌خواه آنان، ایدئولوژی دینی آن‌ها را به‌عنوان ستون اصلی حکومت فقهی در ایران حفظ کرده است.