این که می گوییم شیعه داغون شده است معنی اش این نیست که مثلا اکثریت مردم ایران دیگر شیعه نیستند و به مذهب یا دین دیگری گرویده اند یا کلا دین را بوسیده و کنار گذاشته اند!
خیر!
نه دین در ایران از میان رفته است و خواهد رفت، نه مذهب شیعه یا هر مذهب دیگر، نه خدا پرستی و اعتقاد به این که خداوندی بر فراز آسمان ها نشسته و همه چیزمان از باریدن باران تا وقوع زلزله تا حفظ حکومت نکبت اسلامی به خواست و اراده ی او بستگی دارد.
اما در دوران حاضر وضعیتی پیش آمده که مردم -حتی مردم عادی- اگر هم نه علنی، بلکه در ذهن خود، نسبت به رویدادهایی که زندگی شان را تحت تاثیر منفی قرار می دهد، سوال برای شان به وجود می آید و جواب منطقی برای این سوال ها پیدا نمی کنند.
این یک.
دوم این که در مدرن ترین جوامع جهان نیز اعتقاد به خدا و خدا پرستی و اعتقاد به نیروی ماورایی کماکان وجود دارد و بعد از این نیز وجود خواهد داشت و دلیل بسیار ساده ی آن هم این است که ناشناخته ها برای بشرِ حتی اندیشمند و اهل مطالعه بسیار ند و قدرت بشر در مقابل قدرت طبیعت اندک و نازل.
اما داغون شدن یک دین یا شاخه ای از دین، در دویست سیصد سال اخیر، اولا به خاطر پاسخ هایی ست که علم، به برخی از سوالات پیش از این مجهول داده است و ثانیا جوامع توانسته اند بدون دخالت دادن بهشت و جهنم خدایی و مجازات الهی، با وضع قوانین و مجازات های عقلی و تماما بشری، زندگی سعادتمندی را برای خود ایجاد کنند.
در کشور ما، در ۴۰ سال گذشته، چند عامل دیگر به عامل اصلی که در بالا ذکر آن رفت اضافه شده است که از این قرار ند:
-بر سر کار آمدن حکومتی دینی، به نام حکومت اسلامی که می خواسته و می خواهد قوانین دین اسلام، شاخه ی شیعه را، بر کشور و مردمان اش حاکم کند و مردمان را در این جهان و در آن جهان -کدام جهان؟- به خوشبختی و سعادت برساند. این حکومت با قوانین دینی اش چنان رُسّی از انسان ها کشیده و چنان پوستی از آن ها کنده که حتی دینی که با آن بزرگ شده اند و در ذهنیت شان مثل کتیبه های سنگی حجاری شده، تبدیل به عامل تیره بختی و تیره روزی شان گشته که نبودش بهتر از بودن اش است.
-سابق بر این، معرفان دین و مبلغان مذهب، تریبون یک طرفه داشتند یعنی آن ها به عنوان دانایان حرف می زدند و مردم به عنوان جهّال، صم بکم به آن ها گوش می دادند. این حرف زدن ها هم معمولا در جلساتی بود که یک ساعت بیشتر طول نمی کشید و بعد از آن مردم به دنبال کار و زندگی خود می رفتند و ارتباط شان با جهان الهی قطع می شد.
حکومت نکبت اسلامی، برای این که مردم همیشه و بیست و چهار ساعته به فکر دین و خدا و پیغمبر باشند، از دم در خانه با شعار های روی دیوار تا تلویزیون هایی که برنامه بیست و چهار ساعته دارند، آن ها را زورکی در ارتباط الهی قرار دادند و طبیعی ست چیزی که بیست و چهار ساعته بیخ گوش آدم روضه بخواند، آدم به طور طبیعی،،، هم از آن متنفر می شود هم سوال های متعدد برای اش به وجود می آید.
-در عصر اینترنت و ارتباط آدمیان به صورت مستقیم و لحظه ای با یکدیگر، هم سوال های عجیب غریب آزادانه مطرح می شود، هم جواب های ساده و سر راست به سوال ها داده می شود و حتی عوام، بدون این که دانشگاه رفته باشند یا فلسفه خوانده باشند، دچار شک دکارتی می شوند. اینجا دیگر ما با سفسطه های آخوندی در مورد جبر و اختیار و مالاندن و ساباندن این که خداوند عالمیان که آگاه به همه چیز است و از سر تا ته جهان و تمام مکنونات قلبی و سرنوشت تک تک انسان ها در ید اوست، و به عبارتی انسان هر چه می کند، او از آن خبر دارد پس مجازات کردن انسان و به جهنم افکندن او به خاطر کارهای بدی که خداوند موقع آفرینش او در درون اش جاسازی کرده کاری ابلهانه است، و به این دلیل این جناب خداوند، همچین آگاه آگاه هم نیست و انسان هم مسوول است و می تواند وسط جبر الهی، اختیار انسانی اِعمال کند، باری اینجا ما با این لفظ بازی ها و دلیل تراشی های ابلهانه به طور مستقیم طرف هستیم و با زبان دو متری مان می توانیم جواب هایی به این سفسطه ها بدهیم که پدر جد آخوندها در حجره های حوزه های علمیه هم فکرشان به آن ها نمی رسیده است.
بعد هم حاصل استنتاجات منطقی و دو دو تا چهار تای مان را در یک پُست اینترنتی با چند شکلک و ایموجی لبخند و قهقهه منتشر کنیم و هزاران فارسی زبان در کسری از ثانیه این استنتاجات را از قطب شمال تا قطب جنوب و دور تا دور خط استوا ببینند و بخوانند و اندیشه کنند.
بحث البته طولانی تر از این چند خطی ست که نوشتم ولی همین قدر هم برای کمی تامل و تفکر کردن در باره ی داغون شدن شیعه در ایران گمان می کنم کافی باشد.
بریتانیا سفیرش را از تهران فراخواند
