ویرگول - داریوش خنجی در بیست و یکم اکتبر ۱۹۵۵ در تهران از پدری ایرانی (اهل خنج در استان فارس) و مادری فرانسوی به دنیا آمد. پدرش یک تاجر موفق بود و صاحب دو سینما در مرکز تهران بود؛ سینماهایی که فیلم‌های ایتالیایی و فرانسوی را به نمایش در می‌آوردند. پدر داریوش در سن بالا ازدواج کرده بود؛ مادر داریوش، او را در سه سالگی از ایران به فرانسه برد و همان‌جا بزرگ کرد.
فیلمبردار محبوب وودی آلن
خنجی در سال ۲۰۰۳ اولین بار با «وودی آلن» کار کرد و «هر چیز دیگر» را برایش فیلمبرداری کرد؛ همکاری‌ای که ادامه‌دار شد. او در مورد وودی آلن می‌گوید: «بهترین حس برای آلن موسیقی است. باید به همراه آلن نوازید و ریتم را پیدا کرد؛ اگر این اتفاق بیفتد آلن همان آزادی را به شما می‌دهد که برای بداهه‌گویی در فیلم می‌خواهید.»
وودی آلن در مورد خنجی گفته: «او یک هنرمند به تمام معنا است؛ یکی از بهترین فیلمبرداران دنیای سینما و شاید متفکرترین آن‌ها.» داریوش بعدها فیلم‌های «نیمه‌شب در پاریس»، «تقدیم به رم با عشق» و «جادو در مهتاب» وودی آلن را هم فیلمبرداری کرد.
***
ایندیپندنت فارسی - زمانی که از فیلمبرداران بزرگ جهان حرف می‌زنیم، قطعا باید از داریوش خنجی، فیلمبردار ایرانی‌الاصل فرانسوی، هم یاد کنیم؛ یکی از مهم‌ترین و معروف‌ترین مدیران فیلمبرداری تاریخ سینما که با شماری از بزرگ‌ترین فیلمسازان تاریخ سینما کار کرده است. فهرست این فیلمسازان برای علاقه‌مندان سینما فهرستی دست‌نیافتنی و ستایش‌برانگیز است: از وودی آلن و رومن پولانسکی تا برناردو برتولوچی و دیوید فینچر، از مایکل هانکه و وونگ کارـــ‌وای تا پل تامس اندرسون و آلخاندرو گونزالس ایناریتو.
تازه‌ترین فیلم ایناریتو با نام «باردو؛ سرگذشت غیرواقعی یک مشت واقعیت» که این روزها بر پرده سینماها می‌درخشد و بختی هم در جوایز پایان سال دارد، بدون فیلمبرداری شکوهمند خنجی، احتمالا بسیاری از ارزش‌هایش را از دست می‌داد.
خنجی در این گفت‌وگوی اختصاصی درباره خانواده و ریشه ایرانی‌اش می‌گوید و از حسرت اینکه نمی‌تواند فارسی صحبت کند؛ از علاقه‌مندی‌اش به سینما در حومه پاریس تا عشقش به دوربین‌های قدیمی که حالا با ورود دوربین‌های دیجیتالی خدشه‌دار شده است.
خنجی را می‌توان فیلمبرداری مولف قلمداد کرد که اثر انگشت خود را بر آثارش می‌گذارد و امضای او را به‌راحتی می‌توان در فیلم‌هایش سراغ گرفت؛ چه فضای تیره‌وتار و ملتهب «هفت»، ساخته دیدنی دیوید فینچر، تا فضای آرام ولی تکان‌دهنده و ترسناک «عشق»، شاهکار مایکل هانکه.
مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی
خنجی در این گفت‌وگو از گرگ تولند، فیلمبردار «همشهری کین» و جانی دی ونانزو فیلمبردار آثار ستایش‌شده فلینی و آنتونیونی‌ــ از «هشت و نیم» تا «کسوف» و «شب»ــ به عنوان فیلمبرداران محبوبش یاد می‌کند و درباره محمود کلاری، فیلمبردار ایرانی آثاری چون «جدایی نادر از سیمین» با تحسین حرف می‌زند: «آثار جانی دی ونانزو را خیلی دوست دارم. کارهای برخی از فیلمبرداران ایرانی را می‌پسندم. کارشان در برخی فیلم‌های ایرانی شگفت‌انگیز است.
کارهای گوردون ویلیس را خیلی دوست دارم. دیگه از کی براتون بگم... کارهای گرگ تولند را خیلی دوست دارم. فیلمبرداران محبوبم جانی دی ونانزو و تولندند. برخی فیلمبردارها برای برخی پروژه‌ها خیلی خوب‌اند. بعضی از ایرانی‌ها مثل محمود کلاری برای برخی فیلم‌ها شگفت‌انگیزند. او فیلمبردار بزرگی است. وقتی یک فیلمبردار کار خوبی ارائه می‌کند، مشکل بتوان کس دیگری را به جای او در آن فیلم تصور کرد. تو فقط باید عاشق کارت باشی و عاشق سینما.»
