نمی دانم چرا برخی هر کاری را که خودشان می کنند، به دیگران نسبت می دهند!؟ دروغ می گویند، دیگران را دروغگو می نامند؛ عوام فریبی می کنند، دیگران را عوام فریب می دانند؛ تفرقه می اندازند، دیگران را تفرقه انداز می نامند؛ تکروی می کنند، دیگران را تکرو می نامند؛.... حالا شده حکایت ف. م. سخن.
عربده می کشد و دیگران را به عربده کشی متهم می کند! یک نفر به اسم "رضا" که تصادفاً در خانواده ای سلطنتی به دنیا آمد و از بخت بدش، به جای تاج و تخت در وطن، زندگی شاهانه در غربت نصیبش شد، پس از سال ها انتظار، بالاخره ملتِ به جان آمده از این نظامی که پدر ایشان به ارث گذاشته بود، بپا خاست و باعث شد که این حضرت هم تکانی به خودش بدهد و با ادعای جمهوریت و دموکراسی وارد میدان سیاست شود. حالا این آقا آمده، برخلاف حرف های قشنگی که برای همبستگی و ائتلاف و علیه خودکامگی و خودمحوری زده بود، دست به یک ترفند عوامفریبانه زده و داستان "وکالت می دهم" را راه انداخته است. یک عده ای هم که مخالف این شیوه ی تفرقه افکنانه و خودمحورانه بودند، اعتراض کردند و پویش "وکالت نمی دهم" را راه انداختند. این کجایش عربده است؟
حالا ما فرض بگیریم که این داستان "وکالت می دهم" که مثلاً "فقط" برای "دوره ی گذار" است (همان طور که خمینی نمی خواست حکومت کند...)، به نتیجه ی مطلوب برسد و "شازده"ی ما هم "وکیلِ" "رعایا" شود؛ آیا شما، آقای ف. م. سخن که با آن مقدمه ی طولانی بی ربط و با آن شیوه ی هیاهومنشانه ی خودتان می خواهید دهان معترضان را ببندید، تضمین می کنید که این "شازده" بر سر حرفش بماند و مانند پدر و پدربزرگش کودتا نکند؟ آیا شما به ملتی که چپ و راست و از پس و پیش و دوست و دشمن ضربه خورده و چهل و اندی سال است که دارد تاوان اعتمادش به روحانیت را پس می دهد، این حق را نمی دهید که به هر حرکت سیاسی، آن هم حرکتی چنین آشکارا قدرت طالبانه در چنین شرایط حساس و بحرانی، به دیده ی نقد و تردید نگریسته و حساب شده تر پیش برود؟ اینکه شما و بسیاری، خوشبین و ساده دل تشریف دارید و اعتمادتان را دوباره و بی هیچ درنگی در طَبَق اخلاص می گذارید، دلیلی نمی شود که دیگران را هم به این کار فرابخوانید و معترضان را "عربده کش" و "اپوزیسیون مسخره" بنامید و از آن بدتر، آن ها را دعوت کنید که اگر دوست دارند، همین شیوه ی تکروانه و خودمحورانه را پیشه کنند و اشخاص مورد نظر خودشان را "وکیل" نمایند!!!
ای کاش آقای ف. م. سخن به جای این همه "فک زدن"، کار خودش را می کرد و می گذاشت که دیگران هم کار خود را بکنند!
یلدا روزبهان
سقوط آزاد، اکبر کرمی
