طبق قطعنامه 1803 از همه کشورهای جهان، اعم از این که دوست جمهوری اسلامی ‌باشند یا دشمنش،خواسته شده که مطلقا هیچ تجارتی با ایران نداشته باشند وگرنه مجازات خواهند شد.

طبق همین قطعنامه کشورها مجازند که همه کشتی‌ها و هواپیما های ایرانی را و نیز کشتی‌ها و هواپیما های عازم ایران را بازرسی و در صورت مشاهده اقلام تحریمی این اقلام را مصادره کنند. هواپیماها و کشتی‌ها حتی می‌توانند مصادره شوند و محاصره دریایی و هوایی هم امکان پذیر می‌شود.

طبق قطعنامه1747 هیچ نهاد پولی بین المللی اجازه کار با ایران را نخواهد داشت و همه بانک‌ها،موسسات و افرادی که با برنامه موشکی و اتمی ایران کار می‌کنند تحریم می‌شوند.

همچنین ایران کلا حق غنی سازی خود را از دست خواهد داد که می‌توان انتظار داشت جمهوری اسلامی هم متقابلاً از ان‌پی‌تی خارج و بازرسان آژانس را اخراج کند.

این به خودی خود می‌تواند موجب تشدید تنش ‌ها و فعال شدن بند9 قطعنامه1929 بشود. در این صورت جمهوری اسلامی در ذیل فصل هفت منشور سازمان ملل متحد قرار خواهد گرفت و یک کمیته پانزده نفره زیر عنوان "کمیته 1737"،که نامش برگرفته از قطعنامه1737است تشکیل خواهد شد که به صورت لحظه‌ای و مستمر روند اجرای تحریم‌ها و تحرکات جمهوری اسلامی را نظارت و برای تصمیم‌گیری ‌های بعدی به سازمان ملل متحد گزارش خواهد کرد.

همه اینها یک مبنای حقوقی و سیاسی از سوی سازمان ملل متحد ایجاد خواهد کرد که همه کشورها رسما، مطابق بند 25 منشور سازمان ملل، ملزم به قبول و اجرای آن هستند.

به این ترتیب جمهوری اسلامی زیر نظارت مداوم سازمان ملل متحد قرار خواهد گرفت و اگر تحریم ها کارساز واقع نشود سازمان ملل متحد می‌تواند مجوز استفاده از زور و قوای نظامی را علیه جمهوری اسلامی صادر کند.