توصیه لازم: اگر چه این مطلب حاوی بحثی فلسفی ست ولی توصیه می شود موقع غذا خوردن خوانده «نشود»! :)
البته اگر ما انگلیسی بودیم باید بحث فلسفی مان در حد برتراند راسل خدا بیامرز می بود که مثلا یک روز نشست، یک میز جلو روی خودش گذاشت و شروع کرد به نوشتن در باره ی آن و نتیجه ی کارش یک کتاب شد به نام «مسائل فلسفه»!
منتها نه که ما «ایرونی» هستیم، فلسفه ی ما با حکایت میز و مشخصات اش شروع نمیشه بلکه با «تُف» و انواع اون شروع می شه، و به تُف سر بالا که عاقبت بر می گرده توو صورت و ریش و گیس صاحابش ختم میشه!
تُف، عبارت است از آب دهان.
بعضی وقت ها انسان نمی تواند آب دهان اش را قورت دهد، لذا ناچار می شود آن را به بیرون از دهان هدایت کند.
به این آب دهان که به بیرون از دهان پرتاب می شود تُف می گویند.
حالا مثل جناب راسل زیاد وارد «دیتیل» موضوع نمی شویم و «دایرکت» به این موضوع می رسیم که، انسان برای نشان دادن خشم خود نسبت به کسی به سمت او «تُف» پرتاب می کند.
این تُف کردن گاه سمبلیک است یعنی آدم صدای تف انداختن را در می آورد و مثلا با لبش صدای «تُ» در می آورد ولی آبی از دهان او خارج نمی شود.
گاهی تف انداخته شده کوچولو و رقیق است، و گاه نیز که دشمنی شخص خیلی عمیق است، او خارت و خورتی می کند و هر چه در دماغ دارد از طریق حفره های رابط بینی و حلق به داخل دهان می کشد و مایعی لزج و خاکستری رنگ در دهان به وجود می آورد که آن را به طرف فردی که با او مشکل دارد می اندازد!
به این نوع تُف، عوام «اَخ و تف» می گویند.
فلاسفه خارجی ثابت کرده اند که اولا تا وقتی فحش و به قول امروزی ها «فُش» هست آدم چرا از آن استفاده نکند و مثلا دست به قتل و جنایت بزند، لذا فُش دادن خیلی هم خوب است و مانع از کشته شدن آدم ها می شود.
فلاسفه ی ایرونی هم ثابت کرده اند که اگر فُش کم آوُردی و دل ات همچین خنک نشد، می توانی از سلاح تُف یا اخ و تُف استفاده کنی که خیلی بهتر و بیشتر از فُش دادن دل آدم را خنک می کند.
اما همین فلاسفه، بر اساس تجارب تاریخی، گفته اند که شخص تُف اندازنده، باید موقع پرتاب تُف چند چیز را در نظر بگیرد والّا تف انداخته شده به ضد خود تبدیل می شود و به جای این که تبدیل به فُش عملی نسبت به شخص مقابل شود، تبدیل به فُش عملی نسبت به خودش می شود!
یکی از چیزهایی که باید حتما در نظر گرفت، جهت باد هنگام انداختن تُف مزبور است. دو دیگر، جهت پرتاب تف و در نظر گرفتن مسیر بالستیکی و مشخص کردن پیشاپیش نقطه ی فرود آن است. اگر جهت پرتاب تف زاویه اش مناسب نباشد، خاصه تُف های سنگین و غنی شده، ممکن است خود شخص را تلف نماید.
بدترین و احمقانه ترین نوع «تُف اندازی» تف سربالاست که آدم باید خیلی خر باشد که چنین کاری بکند ولی فلاسفه گفته اند حتما چنین آدم های خری بوده اند که چنین تف هایی انداخته اند که چنین ضرب المثلی ساخته شده است.
اما چند تا مثال بزنیم از عدم دقت در هدف گیری و عدم توجه به سرعت و شدت باد، و دست آخر عدم رعایت زاویه صحیح برای پرتاب تف.
مثال در مورد هدف گیری اشتباه:
ما زمانی که روی در و دیوارها علیه حکومت نکبت شعار می نوشتیم، یکی از بچه ها که کم تجربه بود، سوراخ اسپری رنگ را در تاریکی به جای این که به طرف دیوار بگیرد به طرف صورت خود گرفت و به جای این که صورت حکومت را سیاه کند صورت خود را سیاه کرد!
مثال در مورد عدم توجه به سرعت و شدت باد:
نویسنده مشهور ما، زمانی فرمود که او را در زمان پهلوی به پنکه در حال چرخیدن بسته اند و او را این گونه شکنجه داده اند.
خب این تف انداخته شد و مردم هم در زمان خودش به این پرتاب آفرین ها گفتند، ولی باد معکوسی در جریان بود که چند سال بعد این تف را به سمت خود نویسنده برگرداند و مستقیم خورد توو صورت خودش که آخه آدم حسابی! مگه پنکه سقفی، چقدر می تونه وزن تحمل کنه که تو رو از ش آویزون کنند، و بعد هم چه جوری این پنکه با اون موتور فکسنی اش تو رو توو هوا می گردوند؟ می خوای شاه رو خراب کنی و می خوای بگی بدجوری ما رو زمان او شکنجه می کردن بکن و بگو ولی آخه مزخرف گفتن هم حدی داره! مزخرفی که تو میگی باعث میشه حرف راست دیگران هم دروغ شمرده بشه.
و مثال سوم که شخص اگه زاویه صحیح رو برای پرتاب تف در نظر نگیره، تف ه میاد میخوره توو صورت خودش و می چسبه به ریش و گیس مبارک و حالا بیا تف چسبنده ی پر از خلط رو تمیزش کن!
مثال روز بزنم....
نه! نمیزنم! به من چه که بخوام مثال بزنم! اصلا قرار گذاشتم که در باره ی مسائل روز چیزی ننویسم! لذا خودتون فکر کنید ببینید چیا به ذهن تون میرسه از اخ و تف هایی که گاه میندازیم طرف حکومت نکبت، به جای این که بره بخوره توو صورت حکومت، بر می گرده میخوره توو صورت خودمون، توو دنیا مسخره ی خاص و عام میشیم! :)
دژمن خامنه ای
هشدار! ترفند جنایتکارانه ی جدید پس از حملات شیمیایی!
