به قول بعضی از سایبری های گرامی، اینجانب دچار مرض خودآزاری و مازوخیسم هستم. مثلا الان سر م درد نمی کند ولی می خواهم یک دستمال به سر م ببندم یا مثل خود آزارهای حرفه ای، به دست و پای ام تیغ بکشم!

مرض است دیگر، چیکارش می شود کرد! قرص هایم را هم که به موقع نخورم این مرض شدت می یابد مثل همین الان که شدت یافته و می خواهم به خودم یک زخم کاری بزنم!

البته شش ماه دیگر، همه،،، این چیزهایی را که من الان می گویم از قبل می دانستند و همه حتی زودتر از من به این حرف ها پی برده بودند ولی خب، به دلایلی علنی نمی گفتند!

شبه اپوزیسیون جیغ و داد کش خارج از کشور، هر از چندی، برای پر کردن کیسه ی خود با دلارهای اهدایی خارجی، یک بساطی راه می اندازد و رسانه عظیمی مانند ایران اینترنشنال هم این بساط را می گسترد و مدتی در محافل سیاسی هیاهو بر پا می شود ولی به آخر کار که می رسیم هیچی به هیچی تا طرحی جدید و هیاهویی جدید و فاند ی جدید و سفر به کشورهای جدید و ملاقات با مقامات خارجی جدید!

حالا هم بساط جدید تروریستی اعلام شدن سپاه نکبت پاسداران برای مان پهن شده تا برویم شش ماه دیگر توو سر و کله ی هم بکوبیم و از اثرات درخشان این تروریستی اعلام شدن داد سخن بدهیم.

مجلس سوئد با اکثریت آرا تصمیم گرفت که شاخ غول را بشکند و البته بعد از هماهنگی با مجلس اروپا، دولت را ملزم به تروریست اعلام کردن سپاه نکبت بکند.

من مطلع شدم که مقامات سپاه بعد از این تصمیم که واقعا با مصیبت و مشقت گرفته شد، یکی یکی در حال پس افتادن هستند و در حالی که توو سر خودشان می کوبند زار زنان می گویند دیدی چی شد؟! حالا چه خاکی توو سر مون کنیم!