چندی قبل ماکت ناو هواپیمابر نیمیتز را با دقتی میلیمتری ساختیم تا آن را غرق کنیم و به آمریکایی‌ها بفهمانیم که با دم شیر بازی نکنند. متاسفانه دفعات اول و دوم که می‌خواستیم آن را غرق کنیم غرق نشد و دفعه سوم که نمی‌خواستیم آن را غرق کنیم غرق شد. خوشبختانه اکنون با این ناوجدید دیگر نیازی به ساخت ماکت و تمرین برای غرق کردن ناوهای آمریکایی نیست. خوبی این ناو این است که زمانی که با ناوهای آمریکایی روبرو شویم احتیاج به شلیک نداریم و می‌توانیم به راحتی آنها را زیر بگیریم و از روی آن‌ها رد شویم.
بنده پیشنهاد می‌کنم حالا که ناوی به این درازی داریم، چند زیردریایی را نیز مهندسی معکوس کنیم، منتها از نوع روسی آن نباشد. چند سال قبل برادران سپاهی یک زیردریایی روسی خریدند که موتور دیزل داشت و کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس به راحتی می‌توانستند صدای موتور آن را در زیر آب بشنوند. فلسفه وجودی زیردریایی این است که زیر آب باشد و دیده نشود و صدایی هم از آن شنیده نشود، متاسفانه زیردریایی روسی فاقد این دوشرط بود. ناگفته نماند که در اوایل جنگ برادران نابغه سپاهی با همکاری آهنگران محلی زیردریایی کوچکی ساختند که قرار بود پاورچین پاورچین از کف اروند رود برادران بسیجی را به آن سوی رودخانه ببرد، ولی متاسفانه چون لازمه استفاده از این زیردریایی این بود که کف اروندرود باید آسفالت می‌شد، این پروژه عملی نشد.
در پایان از خدمه زیردریایی هایی که در آینده خواهیم ساخت تمنا می‌کنم که اگر در زیر آب هستید و کسی در زد، از روی مهمان نوازی، مبادا که در را باز کنید، غرق می‌شوید.

ناوهای مان دراز باد
اردیبهشت ۱۴۰۲