رضا علیجانی
دیکتاتورها در دو حالت ما فی الضمیرشان را بروز می‌دهند؛ یکی وقتی به مطلق‌العنانی می‌رسند و دیگری در کهولت سنی. علی خامنه‌ای اینک دچار هر دو شده است.
او مجلس یازدهمی را انقلابی، با سواد، سرافراز و مبارزِ با فساد خواند که نمایندگانش با کمترین میزان رای در این چند دهه انتخاب شده‌اند، بی‌سوادترین و بله‌قربانگوترین مجلس است، رسواییِ رشوه‌ی ماشین‌های شاسی بلند همین روزها ورد زبان‌ها بود و در جلسه روز قبل نیز روی تصاحب معاون دومی! مجلس به هم می‌پریدند و بسیاری از دسته گل‌های دیگری که در حافظه مردم ضبط شده است.
خامنه‌ای یکی از افتخارات مجلس یازدهم را تصویب «قانون اقدام راهبردی...» دانست که ضد ملی‌ترین قانون بود...
خامنه‌ای در آخرین مرحله مذاکرات برجام در دولت روحانی در زمین روسها بازی کرد نه منافع ملت ایران (و حتی نظام)؛ شاید چون او این تجربه را جلوی چشمش داشت که وقتی لیبی(به خاطر سرکوب داخلی مردمش) تحت فشار بود و پرونده‌اش به شورای امنیت سازمان ملل رفت، روابطش با روسیه و چین آن‌چنان نبود که آنها مصوبه اقدام نظامی علیه لیبی را وتو کنند.
