به نظر می‌رسد مستند «زندانی ایکس» در گرماگرم نظریه‌های بسیاری که درباره آقای زیگیر مطرح است، به نتایجی هم می‌رسد. از جمله آن که او جان خود را ستانده و قتلی در کار نبوده است. هر جرمی که به آن متهم شده خیانتی عمدی نبوده و تنها ناشی از یک اشتباه بوده است. همچنین مقامات اسرائیلی با وی بدرفتاری کرده‌اند و او که به وضوح از لحاظ ذهنی ناپایدار بوده را به حال خود رها کردند که همین به خودکشی کاملا قابل پیشگیریش منجر شده است.

موشه مازور، وکیل بن زیگیر در این فیلم می‌گوید: «بدون این‌که بخواهم وارد جزئیات شوم می‌توانم به شما بگویم که بن بسیار از مرزهای کسانی که من هیچ‌گاه وکالتشان را برعهده نمی‌گیرم دور بود. او خائن نبود.»

در این فیلم با افراد بسیاری گفتگو شده است و همین نشان می‌دهد نظریه‌هایی که در مورد خیانت او مطرح شده است پرده‌ای بر حقیقت فعالیت‌هایش بوده که احتمالا در ایران برای او طراحی شده است. به نظر می‌رسد بسیاری از مصاحبه‌شوندگان معتقد بودند که شبح خیانت به زمانی باز می‌گردد که بن زیگیر به صورت مخفی برای شرکتی در ایتالیا کار می‌کرد که طرف معاملاتی در ایران بود. سقوط او نیز به وقتی باز می‌گردد که به دانشگاه موناش استرالیا رفته و اطلاعات اشتباهی را برای افراد نادرست فاش کرده بود.

با این حال همچنان به صورت مکرر داستانی‌هایی مبنی بر این که زیگیر اطلاعاتی را در لبنان فاش کرده و یا عملیات بازیابی اجساد سه سرباز اسرائیلی که برای مدت‌ها مفقود بودند را ناکام گذاشته است، منتشر می‌شوند.

جیسون کوتسوکیس، گزارشگر استرالیایی از نخستین کسانی بود که از زندگی دوگانه آقای زیگیر مطلع شد. وی می‌گوید: «چیزی که با این پرونده همخوانی ندارد این است که معمولا اتفاق واقعا بدی برای افرادی که هویتشان به عنوان جاسوس موساد افشا می‌شود، نمی‌افتد.»

رافائل اپستاین، روزنامه‌نگار استرالیایی که بن زیگیر را از کودکی می‌شناسد و در سال ۲۰۱۴ کتابی درباره این پرونده نوشته است، می‌گوید: «روایتی که مطرح شده‌ بسیار کدر است و همچنین جزء منافع راهبردی اسرائیل هم نیست. این روایت دلیل ساده‌ای را از این که چرا باید بن زندانی می‌شد، نمایش می‌دهد. اما به نظر نمی‌آید که حقیقت را به نمایش بگذارد. این داستان همچنین برای موساد نیز بسیار خوب است. زیرا که حرفی از ایران، مهم‌ترین منطقه جاسوسی اسرائیل به میان نمی‌آورد.»

هیچ‌کدام از اعضای خانواده آقای زیگیر از جمله پدر و مادرش، خواهرش، همسرش و حتی فرزندانش که اکنون نوجوانند درفیلم حضور ندارند.

ترور بورمان، گزارشگر استرالیایی می‌گوید با اشاره به این که زمانی که درحال فیلم‌برداری در قبرستان محل دفن بن زیگیر در ملبورن بوده با جئوفری و لوئیس، والدین او دیدار کرده است، می‌گوید: «وقتی که به سویشان رفتم، از دیدن من شوکه شدند و مادر بن به من گفت که تمام چیزی که از تو می‌خواهم این است که من را با پسرم اینجا تنها بگذاری.»

در نهایت مستند زندانی ایکس، بیش از آن‌که درمورد جاسوسی باشد که در راه نادرستی قدم برداشته است، راجع‌به دولتی است که از یک جوان ایده‌آل‌‌گرا استفاده کرده و سپس او را به حال خود رها می‌کند، وی را پشت میله‌های زندان می‌اندازد و بدون این‌که روح کسی از ماجرا خبرداشته باشد، او و داستانش را دفن می‌کند. اگر در سال ۲۰۱۳ روزنامه‌های استرالیایی درباره او به افشاگری نمی‌پرداختند، شاید هیچ اسرائیلی اکنون هیچ‌چیزی درباره آقای زیگیر نمی‌دانست و نمی‌فهمید که او چگونه در سلولی که به صورت اختصاصی برای ایگال عمیر، قاتل اسحاق رابین، نخست‌وزیر پیشین اسرائیل طراحی شده بود، جان خود را گرفت.

موشه مازور می‌گوید: «وقتی تصویر کلی را می‌نگرید، احتمالا این مرگ، غیرضروری ترین مرگی است که در چنین شرایطی می‌توانید تصور کنید. دولت اسرائیل باید چه در زمانی که بن زیگیر در خارج از کشور بود و چه زمانی که در این‌جا و تحت نظرشان بود از او حفاظت می‌کرد.»

رافائل اپستاین می‌گوید: «شایعات مربوط به قتل زیگیر توسط موساد بسیار دور از واقعیت می‌نماید. اما حقیقت بد‌تر از این‌هاست. زیرا که آن‌ها کوچک‌ترین اهمیتی به وی ندادند.»