صدارت: اسدالله لاجوردی، با عمل‌کرد سبعانه‌ی خود، به یکی از عوامل اصلی و نمادهای شاخص خشونت و خشونت‌گستری در فاجعه ملی کشتارهای جمعی و جنایت علیه بشریت دهه ۱۳۶۰ شد. رفتار او حاکی از آن بود که به چه خدایی باورمند است و دین اسلام را هم بر همان اساس باور و ترویج و اجرا می‌کرد. با بررسی گفته‌های وی، خدای‌گونه‌پنداری و حتی خودخداپنداری او را می‌توان لمس کرد.

یکی از نکات مهم برای ساختن سرنوشت‌های خوب و خوب‌تر و استقرار و استمرار و پیشبرد مردمسالاری این است که باید نحوه‌ی تبدیل شدن یک انسان، به لاجوردی و لاجوردی‌ها از همه زوایای مختلف، موضوعِ بررسی عملی آکادمیک و دقیق گردد و جزئیات این روند تحقیق و مطالعه و تدریس شود. این یک وظیفه‌ی ملی است بر عهده‌ی همه‌ی ما، و راهی برای ادای دِینی که همه‌ی ما به قربانیان لاجوردی و لاجوردی‌ها داریم.

نکته بسیار مهم آن‌که رژیم‌های دیکتاتوری به افرادی که بتوانند به مقام دونِ انسان هبوط کنند، نیازی حیاتی دارند. ولی این روش برای پیشبرد شعار کلیدی آن‌ها :«حفظ نظام، اوجب واجبات است» تاریخ مصرف کوتاهی دارد. با پایان آن تاریخ مصرف، خود آن لاجوردی‌ها هم به درجات مختلف، و با اشکال متفاوت، قربانی همین شعار کلیدی می‌گردند.