من چند دوست افغانستانی نازنین دارم و در کتابفروشی یی که در هامبورگ داشتم بهترین مشتریان من افغانستانی ها بودند و با آن ها همیشه در آن جا گپ مفصل می زدیم و نه تنها کتابخوان بودند بلکه با عشق و علاقه کتاب هم می خریدند و از کتابخوان بودن شان همین را بگویم که وقتی از کتابی حرف می زدیم، می توانم بگویم که کتاب را از حفظ برایم نقل می کردند که بسیار لذت بخش بود و مانند برخی از هموطنان من فقط اسم کتاب یا نویسنده را بر زبان نمی آوردند یا چند جمله از کتاب را حفظ نکرده بودند که فقط همان ها را تکرار کنند یعنی واقعا کتاب را خوانده بودند و محتوای آن را بر دل و جان شان نشانده بودند.

متاسفانه با چند افغانستانی هم در هامبورگ برخورد داشتم که بی دلیل -بی دلیل برای من- به شکل تهاجمی با منِ «ایرانی» بر خورد کردند که البته دلیلی که برای خودشان داشتند ظلم و تعدی یی بود که در ایران نسبت به خودشان یا هموطنان شان دیده بودند ولی خب این گونه برخوردها -حتی با دلیل کلی- شایسته ی آن ها نبود.

اما خبردار شدم که افغانستانی های معترض به طالبان قرار است فردا جمعه اول سپتامبر در کلن آلمان خیمه ی تحصن و اعتصاب غذا بر پا کنند که کاش آن جا می بودم و در جمع شان حضور می یافتم ولی به دلیل دوری راه و بیماری از این حضور محروم هستم ولی فکر کردم بد نیست توصیه هایی به عزیزان افغانستانی در زمینه خیمه و اعتصاب غذا بکنم تا خدای نکرده از بعضی از ما ایرانی ها الگو نگیرند و احیانا جان شان را به خطر نیندازند چون آن ها را انسان های صادقی می دانم که کار نمایشی نمی کنند و کار سیاسی شان هم مثل کتاب خواندن شان اساسی و درست است.