یکسال پیش در اعتراض به قتل حکومتی مهسا امینی، دختر ایران، خشم انباشته شده ازهزاران هزار قتل و جنایت و تجاوز و وحشیگری، در اراده آهنین دختران و پسران و زنان و مردان ایران در داخل و خارج از ایران، برای سرنگونی رژیم نکبت جمهوری اسلامی تجلی نمود تا دنیا شاهد یکی از اصیل ترین و صادق ترین حرکت تاریخی در چندین دهه اخیر باشد.
دنیا شگفت زده شد و جمهوری اسلامی وحشت زده. شعار زن زندگی آزادی جهانی شد و خواسته های به حق مردم ایران مورد حمایت و پشتیبانی جهانیان قرار گرفت.
بنا برآنچه خصلت همه انقلاب ها و جنبش های مردمیست، این جنبش هم پس از چندین ماه اوج شکوهمند، به دوران تعادل و تجدید قوا رسید.
مردم ایران، جهانیان و همچنین حکومتگران، خوب می دانند که هیچ چیز به زمان قبل از جنبش برنخواهد گشت.
جمهوری اسلامی از خط قرمز مردم گذر کرده و مردم وارد فاز جدیدی از تقابل و مبارزه با این حکومت شده اند. حکومتگران به اقتدار پوشالی قبل از این خیزش برنخواهند گشت و جهانیان نیز جمهوری اسلامی را هیچگاه، دیگر درشکل و قواره قبل از این جنبش نخواهند دید.
در سالگرد این خیزش، چشمها به خیزشی دیگر و قیامی سرنگون ساز دوخته شده بود. رژیم هم در وحشت از تکرار آنچه او را تا پرتگاه نابودی کشانده بود، با تمام نیرو آماده مقابله گردید. دستگیریها و تهدیدها از چند ماه قبل، همراه با گسترش اراده جوانان برای ادامه قیام، آغاز گردید. از چند روز مانده به سالگرد قتل مهسا، تحرک و جابجایی نیروهای نظامی در شهرها و استانها آغاز شد و مناطق و شهرهای حساس تحت کنترل قرار گرفت. روز ۲۵ شهریور، ایران یکپارچه نظامی و امنیتی شد. بعضی از شهرها از جمله تهران و بعضی از شهرهای کردستان، چهره حکومت نظامی به خود گرفت و گله های وحوش سپاه و بسیجی و لباس شخصی، در خیابانها و کوچه ها پراکنده شدند.
آیا اینها همه توجیهیست برای عملی نشدن انتظارات ما در سالروز این جنبش ؟ آیا نیروهای سرگوبگر و وحشت آفرینی آنها، میتواند یک جنبش مردمی را متوقف کند؟ آیا انتظار تکرار جنبش در سالروز جنبش، واقعی و منطبق بر شرایط و ویژگیهای جنبش ایران است؟ آیا اساسا فکر میکنیم جنبش در جایی متوقف شده که انتظار شروع آنرا در نقطه ای دیگر و زمانی دیگر داریم؟
حرکت های مردم ایران در دو دهه اخیر و بویژه آنچه در خیزش های ۹۶، ۹۸ و جنبش زن زندگی آزادی اتفاق افتاد نشان داد که موجی انقلابی، زنده و پویا زیر پوست جامعه ایران جریان دارد که در بزنگاه هایی سر باز می کند و در ادامه، بی توجه به تهدید و ارعاب ها و وحشت آفرینی هایی که رژیم ایجاد می کند و بدون در نظر گرفتن انتظارات و حدسیات من و شما، جریان می یابد و در لحظه ای که هیچکس تصور آنرا ندارد، دوباره سرباز می کند، فواره می زند و رژیم را غافلگیر و من و شما و جهانیان را شگفت زده می نماید. ما تحلیل می کنیم و به حدس و گمان این چنین وضعیتی را پیش بینی می کنیم، اما زنان و مردان شجاع و مبارز در ایران این را با پوست و گوشتشان لمس می کنند و میدانند که لحظه های تاریخی بسیاری در پیش رودارند.
آنچه در ایران و در زیر پوست جامعه ایران در جهت تداوم انقلاب در جریان است، در خارج کشور و در بین ایرانیان خارج کشور بگونه ای دیگر باید در جریان باشد. ما ملزم به زنده نگهداشتن جنبش در میان خود و در برابر چشم جهانیان هستیم. ما بی توجه به نقطه های انفجاری که درجامعه ایران رخ می دهد، وظیفه داریم تا خود، دنیا و مردم ایران را برای روزها و ساعات موعود، آماده نگهداریم.
هیچ کشورو هیچ انقلابی شاهد پیوندی این چنین قوی و صادقانه، بین مردم داخل و خارج آن کشور نبوده. حضور میلیونها ایرانی وطن دوست و آزادیخواه در سراسر دنیا و همراهی و همگامی آنها با آرمانهای مردم ستم زده و به پا خاسته داخل ایران ، صرف نظر از کمی ها و کاستی ها و تفرقه ها، سرمایه ایست بی نظیر برای تحقق آرمانهای مردمی که هیچ رویایی به جز آزادی در سر ندارند.
جنبش زن زندگی آزادی بی وقفه و بی تردید ادامه داشته و ادامه دارد. منتظر سالگردی نبوده و نیست. هر روز و هر ساعت و هر لحظه، تکرار و تداوم یک رویاست؛ آزادی.
