البته واضح و بدیهی ست که مردمان عادی باید از برنده ی جایزه ی صلح نوبل شدن خانم نرگس محمدی سر از پا نشناسند و مثل برنده شدن در مسابقه ی فوتبال به خیابان ها بریزند و جشن و سرور بر پا کنند.
دو روز بعد هم به خانه های شان برگردند و منتظر شوند که ایشاللا در مسابقات جهانی یک پله بالاتر برویم.
اما مردمان غیر عادی، و به عبارتی بزرگان و عقلای قوم باید بعد از عرض تبریکات و تهنیت ها، بلافاصله تب شادی را در خودشان کم کنند و به اصل مطلب یعنی این که صاحب این جایزه ی عظیم النام و قلیل الخاصیت، چه کارها باید برای مُلک و ملت بکند بپردازند و انتظارات و توقعات خودشان و مردم را مطرح کنند.
می گویند به گذشته ی کسی کاری نداشته باش چون هر کسی عوض می شود. ما هم می گوییم چشم و یک سمعا طاعتا غرا عرض می نماییم ولی ایشاللا که ایرادی نخواهد داشت اگر به آینده اشخاص کار داشته باشیم.
البته خانم نرگس خانم چون در زندان حکومت نکبت گرفتار هستند توقع تندروی از ایشان نداریم، ولی حداقل خواست ما سرنگونی کامل حکومت نکبت با تمام اعوان و انصار و ریز و درشت آن از جمله اصلاح طلبان حکومتی ست.
این که ایشان در ایران و در زندان بتوانند چنین خواستی را عملی و به قول سایت «زیتون» رهبری کنند ما نمی دانیم ولی به کمتر از این هم رضایت نمی دهیم چه نوبل ببریم چه نبریم، چه خانم نرگس در زندان باشند، چه نباشند، چه آقا تقی همسر ایشان، نوبل را متعلق به مهندس موسوی و تاجزاده و فائزه و این ها بدانند چه ندانند، چه شاهزاده و تاجزاده و فرج سرکوهی و پرزیدنت بایدن این بُرد را به خودشان و جهانیان تبریک بگویند چه نگویند.
هر کس، از جمله برنده ی جایزه ی صلح نوبل، به هر دلیل قدمی بر خلاف این هدف یعنی سرنگونی کامل حکومت نکبت بردارد البته برای ما قابل قبول نیست ولی امیدواریم که یکجورهایی راه حلی برای این موضوع پیدا کنند که توی دردسر نیفتند آن وقت ما هم از ته دل و با تمام وجودمان برنده شدن این جایزه را به خانم نرگس خانم تبریک و تهنیت خواهیم گفت.
