▫️شما میتوانید با اشغالگری، کودک‌کشی، عدم تمکین به قطعنامه‌های سازمان ملل، شهرک‌سازی و حصر سرزمینی از سوی طرف اسراییل مخالفت کنید، اما از کشتن شهروندان غیرنظامی اسراییلی و به خصوص استیلا بر بدن زنان و دختران در جنگ این روزهای غزه ابراز انزجار کنید؛ چرا که مخالفت با خشونت نه صرفا یک گزینه اخلاقی که یک رویکرد سیاسی است. در شأن شهروند ایرانی نیست که ستایشگر جنگ و خونریزی باشد، شهروندی که سه کلمه معنادار زن، زندگی و آزادی را بر زبان راند و جهان را مبهوت مدنیت خود و نظام سرکوبگر جمهوری اسلامی را در شوک شجاعت شهروندی‌اش فرو برد.

▫️مسأله ما ایران است. اول و آخر و ظاهر و باطن. در پس این مسأله،میتوانیم برای صلح بین اسراییل و فلسطین تلاش کنیم. حمایت معنوی و دیپلماتیک کنیم اما برای هیچ طرفی نمیشود کاسه داغ تر از آش شد. چون نه مفید است و نه ضرورت. اسراییل ستیزی و فلسطین ستیزی دو صورت بندی از عدم تعادل است. چپ روی و راست روی دارد. آنها که با لباس مقاومت و مخالفت جنگ میخواهند،دموکراسی و آزادی نمیخواهند،چون آزادی و دموکراسی یک فرآیند است. محصول مقاومت مدنی شهروند ایرانی در برابر نظام تمامیت خواه است.

▫️جمهوری اسلامی تا همین اکنون هم شکست خورده. تصویر شهر تغییر یافته، نظام ارزشی اش متلاشی شده، نتوانسته یکدستی را بر جامعه تحمیل کند. همیشه از تکان های سیاسی اجتماعی در اضطراب است. در برابر شهروندان عصیانگری است که نسل به نسل به روزتر میشوند. این روند تا حصول نتیجه، زمانبر است اما در نهایت خانه را پس می‌گیریم اما نه خانه سوخته که خانه ای زخم خورده و مانده برای ساخت دوباره. پس نیازی به جنگ و استمداد از بیگانه نداریم، چون در عصر شهروندان راوی کنشگر زندگی میکنیم که در برابر سیستم زور ایستاده اند و خواهند ایستاد.

▫️پس در جنبش زن، زندگی و آزادی با جنگ طلبانی که پز مقاومت می‌دهند و امکانات را برای خود و رنج را برای مردم میخواهند و با آنها که برای ریختن بمب بر مردم سرزمین ایران به قدرت خارجی التماس می‌کنند، می‌توان مرزبندی کرد. چرا که وقتی میگوییم استبداد نمی‌خواهیم، یعنی خشونت و ویرانی نمی‌خواهیم، یعنی زن، زندگی و آزادی میخواهیم.