۳. یهودستیزی و اسرائیل ستیزی آخرین ویروسی است که از تن و جان اسلامگرایان قبل از رها کردن این ایدئولوژی بیرون می ریزد. علت این امر هم سه چیز است: رقابت دینی، رویای امپراطوری که باید از دنیای اسلام آغاز شود و اسرائیل جایی در ان ندارد و میزان پرداختن قران به یهودیان. چپها نیز در این موضوع وضعیتی شبیه به اسلامگرایان دارند. آرمان کشور فلسطین در این میان جایی نداشته و ندارد. اسلامگرایان و چپها که دیدگاه انتنرناسیونال دارند فقط هویت اسلامی یا طبقاتی را به رسمیت می شناسند و هویت ملی و قومی برای انها اهمیتی ندارد. اصولا کشوری به نام فلسطین وجود نداشته که اسرائیل آن را اشغال کرده باشد.

چهار دلیل جنگ طلبی اسلامگرایان

این چهار نکته علت جنگ طلبی اسلامگرایان نیست بلکه دلیل آن است. روشنفکراان ضد امپریالیست برای آن علت تراشی می کنند. به چهار دلیل روشن در باب جنگ طلبی و خون ریزی اسلامگرایان اشاره می کنم:

۱. نظام باور: اسلامگرایی بر اساسا نظام باورش در سه وجه نیازمند به خشونت و جنگ طلبی است

الف. احساس ماموریت جهانی و پروژه ی اسلامی سازی. بدون خشونت و جنگ ملت ها و افراد زیر بار این داستان نمی روند.

ب. نفی انسان مستقل دارای کرامت و فردیت و حقوق. انسان زدایی از ناباورمندان (کالانعام بل هم اضل) در این جهت کار می کند. به همان ترتیب هم با انسانها رفتار می کنند.

پ. تشویق محمد به کشتار و حذف برای تحمیل عقیده و کسب قدرت در آموزه های خود در قران. در سخنان محمد در قران بیشترین حملات متوجه یهودیان است و از همین جهت کسانی که با قران دمخور بوده اند یهود ستیزی را درونی ساخته اند.

۲. ایدئولوژی: اسلامگرایی یک ایدئولوژی دولتگرا، اقتدارگرا و تمامیت خواه است. بدون اعمال خشونت کسب قدرت و تحکیم و حفظ چنین قدرتی ممکن نیست.

۳. نظام اقناعی-تبلیغی اسلامگرایی محدودیت شدید نفوذ و برد در دنیای امروز دارد و از همین جهت به نصر به رعب و اطاعت خواهی به رعب متمسک می شود. اعمال قدرت برای اسلامگرایان هم هدف است و هم وسیله.

۴. نه فقط اسلام متنی بلکه اسلام تاریخی تایید کننده ی این دیدگاه است. اسلام تاریخی در دریای خون شنا کرده و بسط یافته است.

مسلمانانی که با خشونت و جنگ (آن هم از طرف اسرائیل) مخالف هستند این بخش از دین خود را نادیده می گیرند یا از آن مطلع نیستند.

نتیجه گیری

داستان «اسلام دین صلح است» از اساس ساخته ی سیاستمداران معاصر مثل اوباماست. اسلام برای برخی مسلمانان دین صلح است و برای برخی دین جنگ. اسلامگرایان چنین ادعایی ندارند چون می دانند از این طریق به جایی نمی رسند. اسلامگرایان ادعای بسط عدالت اجتماعی و آزادی داشته اند اما ادعای صلح نداشته اند. اسلام گرایان هیچ کالایی غیر از جنگ برای پیشبرد اهداف خود یعنی سلطه و کسب اقتدار نداشته اند. با ادعای صلح نمی توانستند بسیج سیاسی کنند و افراد آماده ی خشونت انقلابی را جذب نمایند.