اگر فیلمساز بوده اید، نمی توانسته اید در خارج فیلم بسازید. اگر خانه و زندگی مفصل داشته اید، نمی توانسته اید در خارج چنین خانه و زندگی یی داشته باشید. اگر به خیابان می رفته اید و دور تا دورتان را آدم برای امضا می گرفته است، در خارج این عزت و احترام را نمی توانسته اید داشته باشید.

از بودن فامیل و دوست و هزار ارتباط شخصی دیگر در ایران نمی گویم که داستان، طولانی نشود.

آن هایی که قبل از شما سرزمین، خاک، مردم و تمام هست و نیست شان را گذاشتند و به خارج آمدند، جز دو سه نفر از خوش شانس هایشان بقیه به مرارت و زحمت افتادند و استاندارد زندگی شان از اعلا علیین به سطح زندگی مردمان عادی سقوط کرد.

در خارج نه توانستند کارهایی را که در ایران می کردند بکنند، نه از آزادی ها و مواهب این جا بهره مند شوند.

آمدند و سر خوردند و برخی با گردن کج در حالی که همه چیزشان را از دست داده بودند به ایران بازگشتند. برخی دیگر نیز با مرارت های اینجا ساختند و تن به هر خفت و خواری دادند چرا که راه بازگشتی برای خودشان باز نگذاشته بودند.

خانم برومند و برومندهای دیگر در سفرهای متعدد خارجی شان این نمونه های دردناک را دیدند و ترجیح دادند در ایران بمانند که خوش به حال شان.

ولی منت گذاشتن که ما به خاطر سرزمین و خاک و مردم در ایران مانده ایم، خاصه وقتی با اسراییل ستیزی همراه می شود، قلماشی یی بیش نیست که به کار گول زدن ساده لوحان می آید.