یورونیوز - آرمیتا گراوند، دختر دبیرستانی است که در تاریخ ۹ مهر ماه در متروی تهران بی‌هوش و به بیمارستان منتقل شد. شماری بی‌هوشی وی را در پی درگیری پس از تذکر حجاب و برخورد سر وی به شی‌ آهنی در متروی شهدای تهران عنوان کرده‌اند.

خبرگزاری برنا در آخرین وضعیت وی نوشت که «پیگیری‌ها برای اطلاع از آخرین وضعیت سلامت «آرمیتا گراوند» حاکی است که متاسفانه وضعیت سلامتی او روند امیدوارکننده‌ای ندارد و با وجود تلاش‌های کادر پزشکی معالج، مرگ مغزی «آرمیتا گراوند» قطعی به نظر می‌رسد.»

به نظر می‌رسد آرمیتا قربانی جنگ حماس و غزه شد و درحالیکه نگاه‌ها به جاری شدن سیل اخبار در آنسوی دنیا بود و در روزهایی که ایرانی‌ها در شوک معمای قتل داریوش مهرجویی و همسرش فرو رفته بودند، اخبار وضعیت سلامت آرمیتای نوجوان خواسته یا ناخواسته به حاشیه رفت و پوشش رسانه‌ای آن بیش از پیش رنگ باخت.

این «تصادف» همان قدر برای زمامداران جمهوری اسلامی «خوش یمن» بود که برای پوتین در جنگ اوکراین.

‌با این حال و علیرغم مطرح شدن شایعاتی از پیش در مورد مرگ مغزی آرمیتا گراوند رسانه‌های داخلی ایران امروز خبر «قطعی« بودن مرگ وی را پوشش داده‌اند.

صحنه‌ای مشکوک از «حادثه» با ده‌ها پرسش بدون پاسخ در مورد چرایی و کم و کیف ماجرا؛ از تردید در نسخه ویدیویی رسمی منتشر شده تا دوربین های نظارتی و اظهار نظرهای شاهدان عینی و مسئولان امدادی و متروی تهران.

👈مطالب بیشتر در سایت یورونیوز

سازمان حقوق بشری عفو بین‌الملل پیش از این در گزارشی اعلام کرد که جامعه جهانی باید از مقام‌های ایرانی بخواهد که برای بررسی شرایط بستری شدن آرمیتا گراوند در بیمارستان به کمیته حقیقت‌یاب سازمان ملل متحد و دیگر ناظران مستقل اجازه ورود به ایران بدهند.

از سوی دیگر دو شاهد عینی به روزنامه گاردین گفته بودند که آرمیتا در داخل واگن مترو با یک حجاب‌بان درگیر شده و او آرمیتا را هل داده است. در اثر این هل دادن آرمیتا به زمین افتاده و سرش با سکوی کنار واگن برخورد کرده است.

رسانه‌های حکومتی در این مدت سعی کردن دید افکار عمومی را نسبت به این موضوع تغییر دهند و آن را صرفا یک بیهوشی به‌خاطر افتادن فشار خون عنوان کنند.

خبرگزاری‌های ایران، از قطعی شدن مرگ مغزی آرمیتا گراوند خبر داده‌اند، دانش‌آموز ۱۶ ساله‌ای که سه هفته پیش در مترو تهران دچار حادثه شده بود. به گفته آنها وضعیت سلامت آرمیتا گراوند روند امیدوارکننده‌ای ندارد. گفت‌و‌گو با فرزاد صیفی‌کاران، روزنامه‌نگار: