ما هنوز هم در مواجهه با مفاهیم زیربنایی کنش‌گری اجتماعی - سیاسی آگاهانه و یا ناآگاهانه دچار مشکل هستیم. هنوز حتی یورگن هابرماس از کشتار حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ صحبت می‌کنند. این دیدگاه امّا به دو دلیل مخدوش هست:
۱- تاریخ جنگ و خشونت در منطقه در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ آغاز نشده است بلکه پس از تشکیل دولت غاصب اسرائیل با چراغ سبز انگلیس و امریکا در ۵۵٪ از اراضی سرزمینی فلسطین شکل گرفت.
۲- پذیرش حق مقاومت در مقابل خشونت، زوز و تجاوزگری که در زمرۀ حقوق نخستین بشری می‌باشد.
متاسفانه نگاه غرب در این خصوص دوگانه، نابرابر و آپارتایدگونه است.
نیل فرگوسن مورخ مشهور و استاد دانشگاه هاروارد براین باور است: "بقای اسرائیل منوط به حمایت آمریکاست و با تغییر نسلی که جملگی بیشتر متمایل به حمایت از فلسطین هستند تا اسرائیل، خطر جدی است، چرا که اسرائیل بدون حمایت آمریکا نمی‌تواند به بقای خود ادامه دهد. "
اسرائیل نیز گرچه این تغییر رویکرد سیاست خارجی آمریکا در منطقه به‌ویژه توسط قشر جوان جامعه آن‌را مشاهده می‌کند اما نمی‌خواهد آن‌را بپذیرد. امریکا امّا با توجه به حوادث و عواقب فاجعه‌بار حضور و دخالت‌های گسترده‌اش در منطقه در چهل سال گذشته خود دیگر قائل و علاقمند به درگیری مستقیم نظامی در خاورمیانه نمی‌باشد.
راز بقای اسرائیل در تمامی سال‌های اشغال‌گری‌اش مبتنی بر دو هیمنه و ستون‌پایه
• مظللوم‌نمایی برآمده از هولوکاست و
• شکست‌ناپذیری نظامی
بوده است. محور مقاومت توانسته است صدمات جدی بر این هردو وارد آورد. در این شرایط سخت اما تداوم حضور نظامی امریکا در منطقه می‌تواند زمان لازم برای ترمیم این دو نقطه زخم‌خورده ایفا نماید. از این‌رو رژیم اسرائیل به لطایف‌الحیل سعی می‌کند پای امریکایی‌ها را به یک درگیری مستقیم نظامی با ایران و در داخل مرزهای ایران بکشاند. پیامدهای مستقیم و غیرمستقیم این ماجراجویی برای آنها تنها راه نجات است. حتی به قیمت یک هولوکاست و یک جنگ جهانی دیگر.
از قدیم گفته‌اند مار زخمی همیشه خطرناکتر است!
در شرایط کنونی رژیم کودک‌کش اسرائیل از هر زمان دیگری خطرناکتر است زیرا که شکل‌گیری یک اجماع و ائتلاف گسترده جهانی برعلیه خود را هر ساعت با حضور میلیونی انسان‌ها در خیابان‌های جهان ما می‌تواند در رساناها از نزدیک مشاهده کند، آنهم توسط رساناهایی که عمدتاً فارغ از سلطه گروه‌های رسانه‌ای متعلق به یهودیت جهانی و حتی محافل صهیونیستی نیستند. این‌بار اما هیچ راه فرافکنی و خلاصی از این شر خودساخته برای جنایتکاران جنگی شاغل در اسرائیل متصور نمی‌باشد. صهیونیسم اما حاضر است خطر شکل‌گیری یک هولوکاست و یک جنگ جهانی دیگر را بر ملت‌های منطقه و جهانیان تحمیل کند تا شاید بتواند خود را از درون باتلاق خودساخته تجاوزگری، نسل‌کشی و آپارتاید رها سازد.
بهترین راهکار مقابله بخردانه با این ترفند کثیف و خطرناک برای صلح و همزیستی جهانی تشکیل اجماع و اتحاد گسترده در ورای مرزهای قومی، دینی و فرهنگی برعلیه رفتار تجاوزگرانه صهیونیست‌هاست.
جهان ما باید یکپارچه و یک‌صدا کودک‌کشی و پاک‌سازی قومی رژیم اسرائیل را محکوم کند. بساط تجاوز و نسل‌کشی در سرزمین مقدس ادیان ابراهیمی باید یکبار برای همیشه بسته شود. با اتحاد و همیاری بین ملت‌ها و ادیان منطقه می‌توان با امحای اشغالگری و آپارتاید رژیم صهیونیستی صلح و همزیستی ملل و ادیان در منطقه را به یک گزینه متعالی و قابل دسترسی تبدیل نمود. حرکت مقاومت فلسطین باید با هم‌پیمانان و متحدین خود در منطقه و جهان این مطالبات را به اشتیاقی جهانی همه خلق‌های تحت انقیاد و ستم تبدیل بگرداند.
اسرائیل و امپریالیسم حامی آن شکل‌گیری این پشتیبانی جهانی را درک کرده‌اند و از این‌رو سعی در جعل اخبار دروغین برای شکستن قداست مقاومت مردم غزه و فلسطین دارند. خشونت و سبعیت سیستماتیک رژیم و ارتش تا بن‌دندان مسلح اسرائیل را به‌هیچ‌وجه حتی با استدلال‌های فیلسوفانه یورگن هابرماس نیز نمی‌توان به‌عنوان «واکنش متقابل» در برابر مقاومت قهرآلود و برحق یک خلق دربند سفیدشویی و توجیه نمود. پیکار بر علیه تجاوز و آپارتاید حاکم در فلسطین اشغالی باید به نماد مبارزه جهانیان بر علیه نابرابری، ظلم و سرکوب نظام سلطه جهانی و استانداردهای دوگانه آن تبدیل شود.
باغ سبز و مصفای اروپا و غرب حاصل غارت و چپاول است. این جزیره خیالی آسایش و رستگاری امّا نمی‌تواند و نباید بتواند همچنان با برون‌سپاری استثمار و خشونت به دیگر نقاط جهان به حیات بی‌دغدغه خود ادامه دهد.
ما همه سرنشینان یک جهان هستیم. و برای حقوق برابر همۀ انسان‌ها در ورای تفاوت‌های دینی، فرهنگی و نژادی و جغرافیایی‌اشان مبارزه می‌کنیم! امروز رژیم اشغال‌گر به بزرگترین عامل تهدیدکنندۀ صلح و عدالت در منطقه و جهان ما تبدیل شده است. اسرائیل پایان محتوم و نزدیک «ساعت شنی» اشغالگری و خشونت خود را می‌بیند.
مصطفی قهرمانی
