کدام «انسانی»ست که از شنیدن خبر آزادی گروگان های اسراییلی بعد از گذشت روزهای پر از وحشت و نگرانی خوشحال نشود؟
من هم امیدوارم که نه فقط تعدادی از گروگان ها، بلکه همه ی آن ها از چنگال حماس خون آشام آزاد شوند و به خانواده های نگران و مضطرب شان بپیوندند.
از نظر انسانی این رویداد را تبریک می گویم.
اما به جناب نتانیاهو و دولت اسراییل که بسیار برای آزادی گروگان هایشان تلاش دیپلماتیک کردند و به نوعی با گروگان گیر ها با دلالی شیوخ قطر «معامله» کردند، تسلیت می گویم چون این معامله هر چند پایاپای و حداقلی، گروگان گیرهای بعدی را برای گروگان گیری تشویق و تشجیع خواهد کرد.
ای کاش حاکمان اسلامی، از اسراییل و مسوولان اش قدر انسان و شهروند خود را دانستن را می آموختند و در کار سیاسی شان «انسان» و «انسان ایرانی» را لحاظ می کردند.
اسراییل در گذشته نیز نشان داده بود که حتی برای جنازه ی شهروندان اش ارزش و احترام بسیار قائل است. چیزی که در میان حاکمان جمهوری نکبت اسلامی و اصولا کل اسلامیست های جهان مشاهده نمی شود.
حکومت ملعونی که بچه های ایرانی را مثل برگ خزان بر خیابان های شهرها و روستاهای کشورمان بر زمین می ریزد؛ چشمان نازنین شان را کور می کند؛ حتی باقی مانده ی جنازه ی شهدای جنگ را مثل گونی خیار با وانت بار به طرز فاجعه انگیزی جا به جا می کند تا رسیدن به انسانیتی که اسراییلی ها نسبت به خودشان نشان می دهند فاصله ی بسیار دارد.
با نگرانی از آینده و گروگان گیری ها و کشتارهای سبعانه ای که توسط حماسی ها و پس مانده ها و کره های بعدی شان شاهد خواهیم بود خود را در شادی خانواده های گروگان های اسراییلی سهیم می دانم.
