اما هیئت حاکمۀ امریکا آنقدر به صیهونیست‌ها وفا دار و دلبسته است که اگر پای اسراییل در میان باشد اتباعش را هم فدا میکند چه رسد به فلسطینی و غریبه. به عنوان مثال در سال گذشته وقتی سربازان اسراییلی شیرین ابو عاقله مجری خبری تلویزیون را که تابعیت امریکایی داشت حین تهیۀ گزارش در روز روشن عالماً و عامداً کشتند، رئیس جمهور به جای پرس و جو و پا فشاری برای تنبیه قاتل سکوت در پیش گرفت، حتی با خویشان این خبر نگار تبعۀ امریکا که فرسنگها سفر کرده بودند تا از مقامات امریکا برای تعقیب ماجرای قتل عمد خویششان یاری بطلبند، دیدار نکرد - در عوض در آغاز شبیخون اسراییل به نوار غزه خود آن فرسنگها را در جهت عکس پیمود تا با امریکایی هایی دیدار کند که به تابعیت اسراییل درآمده‌اند. مثال دیگر ماست مالی کشتار ۳۴ افسر نیروی دریایی و مجروح کردن ۱۷۰ ملوان و خدمۀ کشتی امریکایی USS LIBERTY به دست اسراییلها در زمان جنگ شش روزۀ بین اسراییل و کشورهای عربی، که هم با نقشۀ قبلی انجام شد و هم بسیار ناجوانمردانه - و یا مورد آن تروریست جهودی که پس از ترور الکساندر میشل اُدۀ امریکایی در دفترش واقع درسانتا انا، دستگیر شد اما بی سر و صدا سوار طیاره‌اش کردند و به اسراییل برش گردانند و... موارد و شواهد دیگر.

این مجملی بود از حدیث مفصل "دمکراسی" ممالک متحدۀ امریکا که بازیچۀ دست اسراییل است. برای معرفی اسراییل هم که بر پایه دروغ و دزدی و تروریسم بنا شده است همینقدرسریع می‌گویم و می‌گذرم چون از دروغ‌هایش تصور نمی‌کنم لازم باشد چیزی بگویم برای اینکه روزی نیست که از "تنها دمکراسی خاور میانه" و"اخلاقی ترین ارتش دنیا" بروزات دمکراسی آپارتایدی و نمونه‌های رفتار اخلاقی نوزاد کشی و دزدی از خانه و دکان و صرافی و بانک را نشنویم و نبینیم. دزدی هایی که با خوش نشینی اولیه‌اش در فلسطین شروع شده است و با خوش نشین کردن مهاجرین در قسمتهای سر سبز آن سرزمین باستانی ادامه دارد هم آشکارتر از آن است که نیاز به گفتن داشته باشد. اگر کشتار اریل شارون در صبرا و شاتیلا و آدمکشیهای موساد در خارج از محدودۀ قضایی اسراییل - در ایران، در سوریه، در لبنان، حتی در فرانسه و امریکا - یا کش رفتن نام و مشخصات چند تن انگلیسی به منظور جعل گذرنامه برای تروریست‌های حرفه‌ای، ذات تروریست اسراییل را به طور کامل و کافی نشان ندهد، یاد آوری اینکه لااقل دو تن از نخست وزیران اولیه‌اش تروریست‌های شناخته شده‌ای بودند که پلیس بین المللی حکم جلبشان را صادر کرده بود و اضافه کردن اینکه یکی از آن دو، مناخیم بگین، پایه گزار و گردانندۀ بی رحم ترین گروه تروریستی صیهونیستها به نام "ایرگون" بود تصور میکنم کفایت کند.

برای حسن ختام و کامل کردن معرفی اسراییل دو نقل قول میکنم از دو یهودی آشنا.

اولی از رُنی کاسریلز Ronnie Kasrils است، یکی از یهودانی که هم شورش قهرمانانه گتوی ورشو را میشناخت هم مبارزات دلاورانه مردم افریقای جنوبی را تجربه کرده بود - یعنی نژادپرستی و آپارتاید هر دو را می‌شناخت:

از یاد نبریم که تئودور هرزل (Theodor Herzel) پایه گزار صیهونیزم در پی جلب همکاری و پشتیبانی قدرتهای اروپایی به آنها وعده داد که ایجاد "یک کشور جهود" در سر زمین حاصلخیز و سر زنده‌ای که قدمت چند هزار ساله داشت و نامش فلسطین بود "دیواری آهنین خواهد بود در مقابل وحشیکری آسیایی. " و به این ترتیب به امپریالیسم غرب اطمینان و مژده داد که اسراییل مرکز استعماری و استثماری و حافظ منافع اروپای امپریالیست در منطقه خواهد بود.

و دومی شهادت نام آور ترین جهود جهان است و کسی که پایه گزاران می‌خواستند اولین رییس جمهور اسراییل شود، یعنی آلبرت انیشتن که ۷۵ سال پیش با اعتقاد کامل و بدون یک لحظه تردید الگوهای آتی سیاسی و زندگانی نتان یاهو را "فاشیست" و" تروریست" و "جنایت کار" خواند.

درهفتۀ اول ماه ژانویه، بلینکتن وزیر امور خارجۀ امریکا به خاور میانه سفری داشت. اما لازم است قبل از پرداختن به دلایل سفر اخیر او یادآور شوم که در سفر اول یکی از درخواست‌های جناب وزیر از نخست وزیر قطر این بود که به مدیران تلویزیون الجزیره* دهنه بزند تا اینقدر تند به اسراییل نتازند! بی شک نه با این کلمات یخلا ولی با پیچیدن مفهوم کلام در لفاف زبان آراسته و پیراستۀ دیپلماتیک!

پس از نمودن دلبستگی آقای بلینکتن به "حقیقت گویی" و "آزادی بیان" نگاهی بیندازیم به سفر اخیرش که پس از آغاز کشتار اسراییل از فلسطینیان، چهارمین سفرش بود به خاور میانه. برنامۀ سفر دیدار با مقامات چند کشور در منطقه و تازه کردن دیدار با چند نفر ریز و درشت در اسراییل و سر زدن به رئیس تشکیلات خود گردان فلسطین در زمینهای اشغالی بود.

از آن مقدار گزارشی که از این دیدارها و گفتگوها به بیرون درز کرد روشن شد که بلینکن در این سفر از عربستان سعودی دلبری و دلجویی کرده است - قطعاً به امید احیای "معاهدۀ ابراهیم" و طبق معمول سنواتی همسایگان عرب اسراییل را برای پرداخت وجوه لازم برای آبادی مجدد ویرانی‌های دست پخت اسراییل آماده کرده است چون در هر حال رسالت تاریخی اسراییل این است که ویران کند و بعد - با پا در میانی امریکا - جیب اعراب را بزند! این هر دو بخش طبعاً نقشه هایی ست مربوط به دوران پس از جنگی که هنوز زمان پایانش روشن نیست.

از دیگر صحبت‌های آقای بلینکن با میزبانان خاور میانه که به گوش ما رسید شکایاتش بود از گروه‌های مدافع فلسطینیان و در اطراف این دور میزد که چگونه می‌بایست حزب الله را بر خاک و حوثی را در آب سر جایشان نشاند، مثلاً: حزب الله را وادار به عقب نشینی از منطقۀ مرزی کرد تا ساکنین بخش مرزی اسراییل به دلیل تیراندازیها مجبور به ترک منازلشان نباشند و بتوانند دور از تیررس و بی دغدغه در خانه‌هاشان زندگی کنند و دیگر اینکه لازم است حوثی را از دست درازی به کشتی‌های تجاری منع کرد و اخطار داد که این اقدامات بر خلاف قوانین بین المللی ست و به تجارت غرب لطمه میزند.

نمیدانم در میان حاضرین در این مذاکرات کسی حضور داشت تا به وزیر خارجه امریکا گوشزد کند که محض تغییر ذائقه هم که باشد بد نیست بلینکتن و کشور متبوعش یکبار به اسراییل حالی کنند که عقب بنشیند و راه را باز بگذارد تا فلسطینی‌های از وطن رانده شده به خانه‌های آبا و اجدادیشان باز گردند و یا به گوش رئیسش بایدن بخواند که پنجاه بار وتو کردن در سازمان ملل برای سرپوش گذاشتن بر جنایات اسراییل بس است - بالا غیرتاً بیاید و یکبار از این حق ناحق در نشست سازمان ملل سوء استفاده نکند تا قتل عام اسراییل در نوار غزه به برکت رأی مساعد دیگر اعضاء سازمان بند بیاید. آن وقت حوثی همانطور که از آغاز گفته است آمد و رفت کشتی‌ها را آزاد می‌گذارد تا تجارت آقایان از سر گرفته شود.

این مقدمات به کنار من از ورای حرفهای جناب وزیر به این نتیجه رسیدم که حضرتش از این سفر فقط دو قصد دارد: یکی دادن فراغ و فرصت بیشتر به اسراییل برای ادامۀ کشتارها، دومی تبلیغات منفی در بارۀ شکایت آفریقای جنوبی به دادگاه لاهه علیه اسراییل به جرم "نسل کشی".

در ارائۀ قصد اول، طبق معمول جز اظهار نگرانی مداوم برای گذشته و حال و آیندۀ اسراییل و نثار لعن و نفرت بی وقفه به حماس و دیگر شعارهای بی پایه‌ای که بر اثر تکرار تبدیل به صوت شده است و از معنا تهی، چیزی در چنته نداشت - تکرار مکرراتی از نوع "اسراییل حق دارد ... / اسراییل تمام هم خود را ..." و غیره. برای عنوان کردن قصد دوم، وزیر امور خارجه امریکا صفاتی از قبیل "بی پایه بودن" و "گمراه کنندۀ اذهان عمومی" در توصیف این شکایت به کار گرفت که حکم "قُرم قُرم" تبلیغات منفی امریکا و شرکا را داشت و باید در انتظار "قرمساق"ش بود که نتیجۀ این مقدمه چینی ست!

متن شکایتنامه و دلایل شکایت آفریقای جنوبی به دادگاه لاهه برای من شنیدنی بود و آرام بخش - گرچه جملگی شرح دردهای فلسطینیان بود که از نو می‌شنیدم، ولی برای اولین بار با زبانی در خور این مردمان کار آمد نجیب که از دنیا مهری ندیده‌اند. دفاعیۀ اسراییل را هم شنیدم و با شادی می‌گویم (حتی بدون در نظر گرفتن پستی و حقارتی که در دروغهای متعارف و تکرار تهمتهایی که پس از ۷ اکتبر به حماس میزنند و کذب محض بودن اکثرش به اثبات رسیده، درج بود و قطعاً بر دادگاه تأثیری مثبت نخواهد گذاشت) از نظر کیفیت کار به گرد پای شکواییه هم نمی‌رسید و اقرار میکنم آن لحظه‌ای که آشفتکی اوراق دفاعیۀ وکیل مدافع انگلیسی وقار تئاتری و حرفه ایش را بر هم زد با مختصری شیطنت شادیم دو چندان شد.

در آستانۀ سال ۲۰۲۴ میلادی جان پیلجر، برندۀ چندین و چند جایزۀ معتبر به پاداش مقالات تحلیلی و فیلمهای مستندش در بارۀ حوادث جهان، در زادگاهش سیدنی درگذشت. پیلجر خبرنگاری یگانه بود و انسانی برجسته. در عالم خبرنگاری اعتقاد داشت حرفه‌اش می‌بایست در خدمت مردم باشد نه در خدمت قدرت. پیلجر نیک می‌دانست وقتی تنها حربه آدمی کلمه است می‌بایست چنان نوشت که هر کلمه معنا و مقصدی را برساند و بادآهنگ این کلمات می‌بایست چنان برخیزد که نشان دهد که حقیقت را می‌گوید. در عالم انسانیت تمام عمر مدافع بی دفاعان بود و زبان بی زبانان. همیشه برای گرسنگان، ناتوانان، پناهندگان، استثمار شدگان و دیگرانی که محکوم به سکوتند صدایی رسا و پر شهامت بود. برای آزادی همکار و هموطنش جولین آسانژ - که به دلیل بر ملا کردن جنایات جنگی امریکا در مشرق زمین، به سیاه چال افکندندش و هنوز در غل و زنجیر است - با قلم و بی وقفه جنگید.

پیلجراز سال ۱۹۷۲ صدایش را در دفاع از فلسطین بلند کرد و از ۲۰۰۲ به این سو - یعنی تا پایان عمر - گفت و تکرار کرد که مشکل فلسطین می‌بایست حل شود و به این منظور اشغال فلسطین می‌بایست بی درنگ و بلافاصله خاتمه یابد. این انسان واقعی که در دوران حیات راهنما و الگوی بسیاری از روزنامه نگاران بود اکنون نیز گرچه خود خاموش است ارثیه‌ای برجا گذاشته که به دیگر خبرگزارانی که گرته از او برداشته‌اند یادآوری میکند خاموش ننشینند تا پیروزی نهایی نصیب بزدلان بی اخلاق نشود.

خبرنگارانی که امروز از آنچه بر فلسطینیان می‌رود دنیا را با خبر میسازند و آیینۀ تمام نمای طبیعت نسل کش اسراییلند جملگی از تبار پیلجر و از همکاران سربلند و از جان گذشتهٔ او به شمار می‌روند. از این روست که اسراییل - این ملک بزدلان و بی اخلاقان - از دادن پروانۀ ورود به خبرنگاران خود داری میکند و به آنهایی که در صحنه حضور دارند و از جنگ ویرانگری که هزاران فلسطینی را به خاک و خون غلتانده است گزارش روزانه تهیه میکنند و به جهانیان نشان میدهند، چنان کینه و هراسی به دل دارد که یکی را پس از دیگری هدف میگیرد و به گلوله می‌بندد - بیش از صد تن از آنان را تا به حال به قتل رسانده و خانه و خانوادۀ چندی دیگر را بی کفن و دفن در زیر آوار خانه‌هاشان رها کرده است.

صد روز است که هر روز فلسطینی‌ها مرده‌های نوار غزه را می‌شمارند. امروز تعداد از ۲۵ هزار گذشت و نزدیک به ۱۳ هزارش جسد کودکان بود.

مهشید امیرشاهی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
زیرنویس
* دفتر الجزیره در دوحه پایتخت قطر است و بینندگان و شنوندگانش نیک میدانند که این شبکۀ خبری یکی از نادر کانال‌های تلویزیونی دنیاست که راست میگوید و اخبارش قابل اعتماد است و خبرنگارانش حتی پیش از ترکتازی اخیر اسراییل هدف تیر سربازان اسراییلی بوده‌اند.

آمار
۲۵۰۰۰ نفر کشته بیش از ۱۲۵۰۰ کودک
۵۷۰۰۰ زخمی
بیش از ۱۰۰۰۰ نامعلوم
بیش از ۶۰۰ پزشک و دستیار پزشک و پرستار کشته، ۲۵۰ حمله به کارمندان مراکز بهداشتی
بیش از ۱۰۰ مامور سازمان ملل کشته
۱۰۹ روزنامه نگار کشته
نزدیک ۱۰ میلیون مرد و زن از خانه به جای دیگری منتقل حدود ۸۵٪ جمعیت
بیش از ۱۰۰۰۰۰ بنا و ساختمان مخروبه
بیش از ۵۰۰۰۰ واحد مسکونی مخروبه
بیش از ۲۳۴۰۰۰ خانهٔ مسکونی نیمه مخروبه
از ۳۸ بیمارستان ۲۵ نیمه مخروبه مخروبه یا تعطیل
قطع پای بیش از ۱۰۰۰ کودک بدون داروی بیهوشی
۷۰ ٪ ساختمان مدارس مخروبه
بیش از ۲۰۰ به ثبت رسیدهٔ میراث ملی یا امکنه باستانی صدمه دیده یا مخروبه
۲۰۰ مکان مذهبی مساجد و کلیساهای بیزانسی آسیب دیده یا تخریب شده
بخش شمالی غزه جدا شده از بخش دیگر ۸۵ ٪ بیکاری ۵۰٪ گرسنه
۴۰۰۰۰۰ مبتلا به بیماریهای مسری

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
برگرفته از سایت [ایران لیبرال]