یک روز دیگر، یک خشم دیگر.

این سهم اجتناب ناپذیر بسیاری از فلسطینی هاست در زمین های بایر که خاک مرگ بر آن پاشیده اند.

اجتناب ناپذیر است زیرا مقیاس آن، ماهیت آن و یا شیوه ی خشونت ورزی آن مهم نیست؛ فلسطینی ها همیشه توسط ارتش اسرائیل و آنها که این ارتش را قادر به کشتار می کنند به مثابه انسان های یک بار مصرف محسوب شده و خواهند شد.

البته آنها شرطی شده اند که پیوسته تلاش کنند یک توضیح، بهانه و یا منطقی برای تبرئه اسرائیل از مسئولیت جنایات علیه بشریت که در غزه و فراتر از آن مرتکب شده است پیدا کنند.

در محاسبات کوته بینانه ی آنها، اسرائیل هرگز مقصر نیست، هرگز مسئول نیست، هرگز مجرم نیست، هرگز گناهکار نیست. اعتراف به اینکه اسرائیل مقصر، مسئول، مجرم یا گناهکار است، در واقع به معنای اعتراف به گناه خودشان نیز خواهد بود.

کلکسیونی از دروغ ها، تحریف ها و ابهامات معمول توسط مظنون ها در پایتخت ها و اتاق های خبری مورد استفاده است تا امر بدیهی را انکار یا پنهان کنند.

نابینایی ادامه ی ضروری همدستی آنهاست. آنها از دیدن آن چه که بقیه ما می توانیم ببینیم خودداری می کنند. وفاداری انجیلی آنها به اسرائیل بر حقیقت و شرافت غلبه می کند. همیشه چنین بوده و همینطور خواهد بود.

این، در حال حاضر، پانتومیم آشنایست که بعد از شوک تکان دهنده ناشی از قتل عام بیش از ۱۰۰ فلسطینی دیده می شود؛ فلسطینی های ناامیدی که به کامیون های کمک رسانی هجوم آورده بودند تا از چیزهایی که یک رژیم متعصب و کمر بسته به قتل سریع یا آهسته ی آنها چیزی به دست آورند.

این بار، ترور در خیابان الرشید در حومه ی جنوب غربی شهر غزه رخ داد، جایی که هزاران فلسطینی بی خانمان در هوای باز شب جمع شده بودند. سرما زده. بیمار. تشنه. گرسنه.

آنچه در آن مکان و در آن زمان اتفاق افتاد یک "حادثه" یا "صحنه ی هرج و مرج" نبود. در عوض، شاهد مرگباری بود از نسل کشی که توسط یک قدرت بی رحم و اشغالگر علیه مردم در حصر و ناتوان، به طور عمدی و با بی رحمی تمام انجام می شود.

ما می دانیم که در آن زمان در آن مکان چه اتفاقی افتاد زیرا اسماعیل الغول از شبکه ی الجزیره آنجا بود. او در تل آویو یا اورشلیم شرقی اشغالی نبود. او در یک استودیوی تلویزیونی در واشنگتن دی سی، نیویورک، لندن یا پاریس نبود تا به روایت یک سخنگوی اسرائیلی متکی باشد. او در محل حضور داشت.

این چیزی است که الغول، که شاهد صحنه بود، گزارش می دهد.

ده ها فلسطینی شنیده اند که کامیون های حامل آرد ارزشمند در حال رسیدن هستند. در حالی که آنها در اوایل صبح پنجشنبه با نگرانی در انتظار بودند، سربازان اسرائیلی شروع به تیراندازی کردند. شما می توانید صدای تیراندازی را در ویدئویی بشنوید که این جنون مرگ آفرین را ضبط کرده است.

یکی از شاهدان به الجزیره گفت."ما برای گرفتن آرد رفتیم. ارتش اسرائیل به ما شلیک کرد. شهدای زیادی روی زمین هستند و تا این لحظه ما آنها را به بیرون صحنه می کشیم. هیچ کمک اولیه ای وجود ندارد،"

یکی دیگر از شاهدان عینی گفت: "اسرائیلی ها به طور تصادفی به ما شلیک کردند، انگار که این یک تله بود."

سپس، پس از حمله به فلسطینی ها، تانک های اسرائیلی به جلو حرکت کردند و کشته ها و زخمی ها را زیر گرفتند.

آنچه که به نظر می رسد شاهدان توصیف می کنند، تاکتیک نظامی است که به عنوان "ضربه ی دوگانه" شناخته می شود. حمله اولیه به هدف مورد نظر می زند. ضربه ی دوم با هدف کسانی است که برای کمک به کشته شدگان و مجروحان کشیده شده اند.

در هر صورت، هنگامی که کشتار به پایان رسید، تعداد تلفات نفس گیر فلسطینی های کشته و زخمی شده مانند هر روز در پنج ماه گذشته با وحشیگری بی امان رو به افزایش گذاشت.

هنگامی که نور روز فرا رسید، شمار واقعی کشتار وحشتناک آشکار شده بود.

آمبولانس ها نتوانستند به ده ها کشته و تکه پاره شده در محل برسند، زیرا جاده ها مانند بسیاری دیگر از بخش های غزه نابود شده بودند.

مردگان بر روی بخش مسطح یکی از کامیون های کمک رسانی که به سردخانه سیار تبدیل شده بودند، بارگیری می شدند، دست و پاهای قطع شده و بدن های بی روح آنها شبیه یک توده عجیب و غریب از بشریت در هم تنیده شده بود.

سیل فلسطینیان زخمی که از این حمله جان سالم به در بردند، به بیمارستان های غرق شده و مراقبانی که هنوز در آنها زندگی می کنند، فرود آمد.

بیمارستان ها دیگر قادر به پذیرش تعداد زیادی از بیماران نیستند زیرا فاقد سوخت هستند، چه رسد به دارو. الغول گفت که بیمارستان ها دیگر خون به اندازه ی کافی ندارند.

یک پزشک فلسطینی که برای کمک به زخمی ها در میان آشوب خونین آماده می شد، اعتراف کرد که کار زیادی از دستش بر نمی آید.

او گفت: "اکثر موارد نیاز به اتاق جراحی و عمل دارند." صادقانه بگویم، نمیدانم چه کاری می توانیم انجام دهیم. وضعیت این چنین وحشتناک است."

این وضعیت خیلی وقت است که "وحشتناک" بوده؛ اما به اصطلاح "جامعه بین المللی" همچنان این دست و آن دست می کند. بدتر از همه، به این اقدام مبتذل و بی معنی دست می زند که از اسرائیل بخواهد کشتار غیرنظامیان را متوقف کند.

واضح است که امر مبهم و مبتذل کار نمی کند. جنایات علیه بشریت ادامه دارد و دارد.

اسرائیل در ابتدا گفت که فلسطینیان مسئول کشتن و آسیب رساندن به خود بوده اند.

اسرائیل گفت که فلسطینی ها هنگامی که به سمت کامیون های کمک رسانی شتافتند، زیر دست و پا لگدمال شدند. تقصیر ما نیست.

به طور قابل پیش بینی، این روایت ابلهانه ی به این موضوع نمی پردازد که چرا انبوهی از فلسطینی ها باید مجبور به هجوم به سوی کامیون های کمک رسانی باشند.

هدف اعلام شده اسرائیل این است که فلسطینی ها را با محروم کردن آنها از غذا، آب، سوخت و دارو مجبور به تسلیم کند.

سپس، اسرائیل اضافه کرد. ما قصد نداشتیم به غیرنظامیان غیرمسلح شلیک کنیم. ما فقط به این دلیل شروع به تیراندازی کردیم که سربازان به شدت مسلح ما از سوی غیرنظامیان غیرمسلح احساس «تهدید» می کردند.

اسرائیل می داند که این پوچ گویی های آشکار کار خواهد کرد. مزخرفاتی که پیش از این هم کار کرده اند. آنها دوباره کار خواهند کرد.

اسرائیل می داند که مجوز کشتن هر تعداد فلسطینی را دارد، هر زمان که بخواهد، تا زمانی که بخواهد، با هر ابزاری که بخواهد، و "جامعه بین المللی" قصد ندارد کار ملموسی برای متوقف کردن آن انجام دهد.

در عوض، با تکان دادن سر آن را مورد تایید قرار می دهد. روایت اسرائیل را می پذیرد؛ روایت تبرئه از آنچه اتفاق افتاده است.

"خشم" یک یا دو روز طول خواهد کشید و بعد "جامعه بین المللی" به راه شاد و متوهم خود ادامه خواهد داد.

در همین حال، فلسطینی ها باید مردگان بیشتری را با دست در گودال های باز دفن کنند، در حالی که آنها منتظر پایان گرفتن "عطش سیری ناپذیر کشتارگری" اسرائیل هستند.#

لینک اصلی مقاله: Israel's killing rage