این انتخابات فرمایشی، شکست بزرگی برای جمهوری اسلامی رقم زد. حکومت نه تنها نتوانست اکثریت مخالفان و منتقدان را به پای صندوق‌های رای بکشاند، بلکه بخشی از حامیانش را نیز از دست داد. بطوریکه که حتی با دستکاری در نتیجه انتخابات نیز، نتوانست مانع ثبت کمترین مشارکت در ادوار انتخاباتی «مجلس شورای اسلامی» شود.
گسترش خالص‌سازی و حامی‌پروری و تمرکز بیشتر قدرت در نهاد ولایت‌فقیه، در کنار کاهش سیستماتیک اختیارات نهادهای انتخابی، مجلس را آن چنان بی‌اهمیت کرده است که در غیاب اکثریت قاطع مردم، افراطی‌هایی چون نبویان و رسایی رتبه‌های نخست کلان‌شهر تهران هستند! «مجلسی» که با حضور آنان تشکیل می‌شود محفل انتصابی ولی‌فقیه خواهد بود نه مجلسی که خانه ملت و مظهر نمایندگی اراده آنها در تنظیم امور حاکمیتی باشد.
مردم ایران به درستی دریافته‌اند که راه حل مشکلات گوناگون کشور، تغییر نظام جمهوری اسلامی است، زیرا که افراطی‌گری برونداد توقف‌ناپذیر این نظام بوده که از سال ۹۸ به بعد با تکمیل معنازدایی از انتخابات، کوتاه‌قامتان و افراطی‌ها را بر مسند نهادهای انتخابی نشانده است.

همگامی ماندن اکثریت قاطع مردم در خانه و عدم شرکتشان در انتخابات فرمایشی مجلس دوازدهم و خبرگان ششم را، نشانه تداوم حمایت آنها از خواست‌های جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» دانسته، که در چارچوب گذار خشونت‌پرهیز از جمهوری اسلامی با هدف دستیابی به دمکراسی و پی افکندن نظام انتخاباتی درست با حضور همه گرایش‌های سیاسی باورمند به دمکراسی موجودیت یافته است.
تحریم گسترده شبه انتخابات اسفند ۱۴۰۲، گام دیگری در راستای افزایش خودباوری مردم، کنشگران سیاسی و نیروهای جامعه مدنی و اثرگذاری آنها در عرصه سیاسی است که همبستگی ملی و همسویی در صفوف معترضان به وضعیت موجود را نیز تقویت کرده‌است.

همسویی گسترده و بی‌سابقه جریان‌ها و تشکل‌های سیاسی داخل ‌و خارج از کشور در برخورد منفی با انتخابات نمایشی ۱۴۰۲ و تحریم آن، این نوید را می‌دهد که در چارچوب مطالبات مردم ایران و با رویکردهای عمل‌محور، هوشمندانه، جمع‌گرا و بر اساس منافع مل، مسیر نجات و رهایی کشور هموارتر شود.

«همگامی برای جمهوری سکولاردمکرات در ایران»
۱۴ اسفند ۱۴۰۲ برابر با ۴ مارس ۲۰۲۴