زنانی هستند به اسم برابری و حق مساوی،،، با موجودی به نام «مرد» دانسته و ندانسته مبارزه می کنند، و همان تفاوتی که برخی مردان در عمل به زنان نشان می دهند، برخی زنان هم به مردان نشان می دهند که در مقابل این هم می ایستم.

زنانی هم که بخصوص در ایران -که مردم اش را می شناسم-، خودشان برای خودشان حقوق متفاوت در نظر می گیرند ولی ادعای برابری می کنند تاب نمی آورم.

زن ی که مثلا مرد را تامین کننده ی زندگی اش می داند، یا مثلا در زندگی مشترک احساس می کند که مرد باید او را از نظر مادی تامین کند،،، او را به هیچ وجه برابری خواه نمی دانم و اگر بر او ظلمی می رود، تقصیر را تنها در مرد نمی بینم بلکه خود او را هم مبلغ نابرابری می دانم.

نمونه ی پسر خودم برایم تجربه ی جالبی ست. با دختری آلمانی دوست می شود، دو تایی شان احساس پیوند برای با هم بودن می کنند، با هم بدون ازدواج زندگی مشترک تشکیل می دهند و از خانواده های پدرمادری شان جدا می شوند، با هم جایی را برای زندگی مشترک شان بدون آویزان شدن به والدین و به یکدیگر تهیه می کنند، هر دو کار می کنند، هر دو درآمد دارند، با در آمد مشترک شان زندگی می کنند، یک روز هم نخواهند با هم زندگی کنند، از هم جدا می شوند و پی کار و زندگی شان می روند.

نه دختر به پسر بدهکار است، نه پسر به دختر، بلکه هر دو با هم هستند و به طور «برابر» از هر نظر با هم زندگی مشترک دارند.

دختر همان حقی را برای با هم بودن یا جدا شدن از هم دارد که پسر دارد.

نگاه من به مرد و زن چنین است.

همان طور که مردان هوادار «نابرابری» را با تیغ قلم خود می زنم، همان طور هم زنان هوادار نابرابری را با تیغ قلم و کلام می زنم.

گاهی افراد سطحی، نقد زنان را نادرست می دانند و فکر می کنند اگر زنی که با «کارهایش» مبلغ و ایجاد کننده ی «نابرابری»ست را با قلم مورد انتقاد قرار بدهم، این یعنی ضد زن بودن و به این خاطر مرا ضد زن می بینند.
خیر. طرفدار برابری از هر نظر برای زن و مرد بودن معنی اش شعار دادن و ور زیادی زدن نیست.

مردانی را هم که «واقعا» و از نظر شخصی زن و مرد را برابر می دانند، فقط و فقط از طریق رفتار با مادر و خواهرشان، و بعد ها با زن شان، می توان شناخت و راست و دروغ هواداری شان از «کل زنان» را دریافت.
من افتخار این را دارم که با تمام زنان خانواده و نزدیکان ام و بعد ها با زن ام که از هم جدا هم شده ایم و حتی همین الان در ارتباط برای پسرمان هستیم همیشه و همه وقت، مثل فردی چون خودم دیده ام و رفتار کرده ام، و ابدا و ابدا و ابدا رفتاری که نشان دهد تفاوتی میان زن ها و خودم می بینم نداشته ام.

و یک نکته آخر:

از گفتن «همسر» به جای زن و شوهر بسیار بد م می آيد چون گاه این کلمه معلوم نمی کند سخن مربوط به کدام طرف است، و این احترام الکی، و لفظ مشترک ابلهانه ی «همسر» را بخشی از ظاهری سازی «خیلی مدرن ها» می دانم چنان که «درود» به جای سلام و بدرود به جای خداحافظ را اگر بی جا باشد سربازخانه ای و ساختگی و خنده دار می بینم.

گفتم این ها را بگویم تا الان که می خواهم روز زن را تبریک بگویم، معنی اش تبریک الکی و همینجوری به «همه»ی زنان نیست بلکه تبریک به کسانی ست که برای رسیدن سطح حق زنان به سطح حق مردان مبارزه کرده اند و امروز هم طبق آن چیزی که من از برابری و آزادی و غیره می فهمم «زندگی» و «عمل» می کنند.

تمام مواردی هم که به آن ها اشاره کردم، در دو کتاب ام، یعنی «غیر ممکن» و «من ستاره هستم» عینا و در متن زندگی واقعی نشان داده شده است.