شخصیت هایی در تاریخ ایران هستند که مردم کشور به آن ها بسیار مدیون هستند. فرخ رو پارسا یکی از آن هاست.
این زن دانشمند و افتخار آفرین، یک شبه و به خاطر انتصاب، وزیر آموزش و پرورش کشور در حال پیشرفت و ترقی ایران نشد. او پله به پله، مدارج تحصیل و ترقی را طی کرد و زنی بود که در کنار سیاست و پزشکی، اهل علم بودن و انسان بودن را تواما و در کنار هم داشت.
این که چرا آخوندها او را در حالی که سال ها بود بازنشسته شده بود و موقع انقلاب هم در خارج بود و خودش به خاطر این که گمان می کرد کار ی علیه مردم نکرده است گرفتند و بی رحمانه اعدام کردند، به خاطر کارهای مفید و مردمی بود که انجام داد.
مثلا با عملی کردن شعار نه چادر نه مینی ژوپ در مدارس، و الزام به داشتن روپوش معین برای دختران و پسران، مانع از تظاهر به فوق مذهبی بودن و فوق مدرن بودن در محیط علمی و آموزشی شد و با حذف درس عربی از مدارس یکی از مصیبت های دانش آموزان را که بی هیچ دلیل منطقی ناچار به آموختن زبانی به درد نخور جز در رشته های ادبی بودند از سر راه شان برداشت.
البته برای آخوندها زبان عربی، آن هم نه زبان عربی به درد بخور که بتوان با آن کتاب خواند یا گفت و گو کرد، بلکه زبان عربی یی که با آن بتوان حرف «ض» را از بطن وجود و تمام اعضا و جوارح و منافذ بدن خارج کرد زبان قرآن و اسلام بود و حذف آموختن والضالین مصیبتی که با آن اسلام بر باد می رفت و فرخ رو پارسا به این جرم باید بالای دار می رفت و در روز زن اسلامی یعنی تولد فاطمه ی زهرا به بالای دار کشیده می شد و چون طناب پاره شد، باید او را برای فرو نشاندن کینه ی اسلامی شان تیرباران می کردند و قبرش را با خاک یکسان می کردند که کردند. آدمخوران عمامه به سری مثل بهشتی و باهنر هم به جای کمک به ولی نعمت شان بر کشتن فجیع او صحه گذاشتند.
فرخ رو پارسا زنی بود به معنای واقعی کلمه زن، که اگر در صفت مردانگی، مرد بودن مرد را به رخ می کشیم، زن بودنِ زن را می توانیم با مثال فرخ رو پارسا به رخ همگان بکشیم و به آن افتخار کنیم.
یادش در روز زن گرامی باد.
رضا پهلوی و آینده ایران
