مجاهدین خلق هنوز متوهمانه، راه نجاتِ ایران را در براندازیِ رژیم سیاسی، ولو به‌زورِ اسلحه و ترور و یا درخواست حملۀ نظامی غرب به ایران می‌داند و به نقش و اهمیتِ «فرهنگ و مردمِ» ایران باوری ندارند؛ یعنی نمی‌فهمند که در یک فرهنگ و‌ جامعۀ عقب‌ماندۀ ذهنی و استبدادی و نا-آگاه و خرافی و تنبل و مسئولیت‌گریز و متوهم، که فاقد واقع‌بینی و عقلانیتِ حداقلی‌ست، تغییر حکومت به‌طور قهری و سریع، سودی ندارد و بالتبع،‌ فرهنگِ منحط تاریخی در حکومتِ جدید نیز باز-تولید می‌شود و از طرفی، جامعه وقتی به بلوغ و‌ رشد و فرهیختگی برسد، تغییر حکومت در جهان جدید، نیازی به خشونتی به آن معنا ندارد و با کنش‌های جمعی نظیرِ تحریم‌های مؤثر و فراگیرِ داخلی (تحریم انتخابات و اعتصابات) ممکن می‌شود؛ یعنی مجاهدین به‌خاطر انجماد مغزهای‌شان، هیچ درسی از دیگر انقلاب‌های جهان که هیچ، حتی از انقلاب پنجاه و هفتِ خودشان هم نگرفته‌اند.

البته برای ارزیابی سطح توهم و عقلانیت و واقع‌بینیِ این فرقه، شواهد بسی بیش از این است؛ برای مثال، درست در زمانی که اکثریتِ قریب به اتفاقِ مردمِ ایران، به‌شدت اسطوره‌زده و فقهی و خرافی و متعبد و مرید و عامی بودند و در حال‌وهوایِ کاریزمایِ روح الله خمینی، عکس او را در کرۀ ماه جستجو می‌کردند، فرقۀ رجویه، برای براندازیِ حکومتِ آخوندی قیام مسلحانه کرد، و یا ضمن اتحاد با صدام حسین و با یک ارتش مینیاتوری، وارد جنگ با لشکر مریدان و فداییانِ گستردۀ روح‌الله خمینی شد که در کورۀ جنگی حدوداً «هشت ساله»، آبدیده شده‌بودند و نیز این چپ‌های رمانتیک گمان می‌کردند که جامعۀ آن دوران، برایشان فرش قرمز پهن می‌کند و مآلاً «یدخلون فی دین الرجویه افواجا». یعنی به‌عبارتی، از همان ابتدا، عقلانیت و واقع‌بینی‌شان چیزی در حد جلبک‌ها بوده و متأسفانه با وجود این همه تجربۀ شکست، رشدِ چندانی هم نکرده‌است.

مولفۀ دیگری که در مجاهدین خلق، باعث دافعه است، «شدت دروغگوییِ» این طایفه است که باز از فرهنگ چپی-فقهی تغذیه می‌کند. در گفتمان چپ، اخلاق، خاله‌بازی و روبناست و برای رسیدن به اهدافِ مقدس و زیربنایی، چون «نجات خلقِ زحمت‌کش و ستم‌دیده»، مجاز هستند که به یکسری بورژوا و عملۀ امپریالیسمِ جهان‌خوار و سرمایه‌دارهایِ استثمارگرِ زالو-صفت (بخوان به کافرهای نجس و دیگری‌ها)، دروغ بگویند و تهمت بزنند؛ یعنی دقیقاً شبیه به همین تاواریش شریعتمداریِ کیهانی که از طرح اتهاماتِ کذبِ جاسوسی و ناموسی، حتی نسبت به امثالِ دکتر عبدالکریم سروش، ابایی نداشته و ندارد.

این آفت البته، همانطور که اشاره شد، منحصر به فرهنگِ چپ نیست و در فرهنگ اسلامی، در خود متن اسلام و بالتبع، در فقه اسلامی نیز ریشه دارد و مآلاً، تهمت زدن و‌ بهتان بستن نسبت به مخالفانِ اسلام و قرآن، برای تضعیف آنها و پراکندن مردم از اطراف‌شان بلامانع است.

مجاهدین خلق در زمانی که ما در خیابان‌ها با چشمانِ خودمان می‌بینیم که جمعیتِ شرکت کننده در انتخابات و یا تظاهرات، میلیونی است، می گویند این تصاویر از «آرشیوهای قدیمی» است و «چندهزار نفر» بیشتر در مراسمِ مدنظر شرکت نکرده اند(!).

بخش مدرن و‌ سکولار و لیبرال و‌ آزادی‌خواه در جامعۀ ایران که عقبه‌ای گسترده در بین روشنفکران و نویسندگان و دانشجویان و معلمان و اساتید و هنرمندان و صنعت‌گران و سرمایه‌داران و تکنوکرات ها دارد، به‌نیکی می‌داند که از دل روش و منش و افکار فرقۀ رجوی، «دموکراسی و حقوق بشر و توسعه» زاده نمی‌شود.

مع‌الوصف، به‌نظر می‌رسد که این گروه نیز آنقدر در اصلاح خویش دچار تأخیر شده که امراض و آفاتش، رشد سرطانی کرده و بدخیم گشته‌است و اکنون، هرگونه اصلاح، به مرگ زودرسش منجر می‌شود.

گروهِ فاشیست‌مشرب و توتالیتر و مستبد و مغرور و بسته و متحجر و متعصب و متوهم و خام‌اندیش و عجولی که تا جایی که من سراغ دارم، حتی سابقۀ یک مورد، قبولِ اشتباه و عذرخواهی در کارنامۀ رسمی و پر خطا و جنایت و خیانتش وجود ندارد (اگر هم با جستجوی فراوان، موردی یافت شود، قاعده نیست و استثناء است)، و همواره چون فرعونی که دچارِ توهمِ حقیقت‌یافتگیِ مطلق و کمال است، با مردم سخن گفته و هر نقدی را با انگِ «مزدورِ رژیم» خواندنِ ناقد، فرو-کوفته‌است.

حقارت و ضعف و توهم و تفرعنِ مستبدین، از جمله مستبدینِ موجود در حکومتِ کشورمان، همواره بیش از آن است که عقلانیت و قدرت و شهامتِ لازم برایِ پذیرشِ مسئولیت و قبولِ خطا و نیز عذرخواهی را داشته باشند (خصوصاً وقتی که خطاهای مربوطه، عظیم باشد).