تعداد قابل توجهی از ایرانیان هم در داخل و هم در خارج از ایران از بازگشت سلطنت پهلوی حمایت می‌کنند، در حالی که بسیاری هم باور دارند که نظام سلطنتی ایران دیگر به تاریخ پیوسته و مانعی بر سر راه پیشرفت برای یک ایران مدرن است. رضا پهلوی که کاملا از این اختلافات آگاه است، علناً به رسیدن به تاج و تخت اعلام بی‌‌علاقگی کرده و تلاش کرده است تا خود را به عنوان یک شخصیت وحدت‌بخش معرفی کند. او به طور مکرر اعتقاد خود را به یک دموکراسی سکولار ابراز کرده و تلاش کرده خود را فراتر از از درگیری‌های جناحی درون اپوزیسیون نشان دهد.

اعضای ائتلاف جورج‌تاون منشوری را تدوین کردند که آینده سیاسی ایران را ترسیم می‌کرد. اما به جای ایجاد وحدت، پهلوی به یک چهره مرکزی در گسیختگی ائتلاف تبدیل شد. دلایل زیادی برای شکست ائتلاف وجود دارد، از جمله فقدان یک استراتژی و برنامه‌ریزی روشن و نیز رقابت‌های شخصی میان اعضای این گروه. اما خروج پهلوی از ائتلاف تحت فشار شدید مشاوران افراطی راست‌گرای او، در شکست ائتلاف نقش اساسی بازی می‌کرد.

وقتی هفت سال پیش برای اولین بار با رضا پهلوی ملاقات کردم، دیدگاه او برای یک دموکراسی سکولار در ایران را الهام‌بخش یافتم. تعهد او به دموکراسی و شخصیت گرمش باعث شد که من به یک از حامیان نزدیک او تبدیل شوم. او به من گفت که هدف، بازگرداندن تاج پدرش نیست بلکه هدفش خدمت به عنوان یک شخصیت وحدت‌بخش پس از سقوط حکومت در ایران است. رضا پهلوی به من گفت که باور دارد در ایران باید پس از سرنگونی جمهوری اسلامی، یک همه‌پرسی سراسری برگزار شود تا ایرانیان بتوانند شکل دولت خود را انتخاب کنند. در تعاملات شخصی زیادی که با او داشتم، باورش به دموکراسی را صادقانه یافتم و در سال‌های پس از آن به یک طرفدار دیدگاهش تبدیل شدم. امروز هم بر این باور هستم که رضا پهلوی به دموکراسی در ایران متعهد است، اما مشاوران اولترا-ملی‌گرای پهلوی احترام کمی به دموکراسی قائل هستند و تحمل کوچکترین دیدگاه مخالف را ندارند.

برخلاف پهلوی، آنها مفهوم یک ائتلاف متنوع را نمی‌پذیرند و مسیح علینژاد و حامد اسماعیلیون را فرصت‌طلبانی می‌بینند که از پهلوی برای افزایش اعتبار و موقعیت سیاسی خود بهره می‌برند. به علاوه، مشاوران رضا پهلوی آرزوهای سیاسی خود در ایران بعد از سقوط جمهوری اسلامی را به شدت به مسیر سیاسی پهلوی گره زده‌اند و به صراحت در شبکه‌های اجتماعی به ترور شخصیت هر چهره‌ای که او را تهدیدی برای آرزوهای سیاسی خود بدانند، می‌پردازند.

رضا پهلوی تحت فشار مشاورانش، خروج ناگهانی خود از ائتلاف را سه ماه پس از راه‌اندازی آن در جورج‌تاون اعلام کرد. تور انفرادی بعدی رضا پهلوی در اروپا، که در آن از سوی جمعیت‌های مشتاق به عنوان "کینگ رضا پهلوی" خطاب می‌شد، تلاشی بود تا او را به عنوان رهبر واحد کل اپوزیسیون معرفی کنند. این امر بیشتر به وحدت، و نیز اعتماد مخالفان به او آسیب زد. خروج حامد اسماعیلیون از ائتلاف پس از پهلوی، آخرین میخ را بر تابوت ائتلاف کوبید.

همه این رفتارها و اتفاقات، محیطی بسیار مسموم و تفرقه‌انگیز را در دنیای اپوزیسیون ایرانی ایجاد کرده است. در نتیجه، پهلوی در حال از دست دادن بخش زیادی از سرمایه سیاسی خود در داخل و خارج از ایران است.

بیشتر حامیان دموکراتیک پهلوی، از جمله من، او را ترک کرده‌ و از او دور شده‌اند. برای بسیاری از ناظران جدی ایران تعجب‌آور است که چرا پهلوی خود را با اشخاص افراطی راست‌گرا که هر تصمیم او را شکل داده و راهنمایی می‌کنند، احاطه کرده است. به‌نظر می‌رسد که بیشتر مشاوران او داوطلبانی باشند که زیر بار مسوولیت مشاوره و تصمیم‌های ضعیف خود نمی‌روند. اما رضا پهلوی به طور مستقیم مسوول قدرت بخشیدن به این گروه تفرقه‌انگیز است. یک خانه‌تکانی و خالی کردن دور و اطراف از این مشاوران ایدئولوژی‌زده و ایجاد یک پایگاه جدی متشکل از افراد حرفه‌ای‌ و کارکشته، اقدامی عاقلانه به‌حساب می‌آید. در غیر این صورت، بعید است که هیچ چهره جدی دیگری از اپوزیسیون حاضر باشد وارد یک ائتلاف جدید با رضا پهلوی شود.

بدون یک رهبری متحد، اپوزیسیون یه جای درگیری با رژیم، به جنگ با یکدیگر ادامه خواهد داد. برنده بزرگ در این سناریو جمهوری اسلامی است که به ستم به مردم ایران ادامه می‌دهد و کل خاورمیانه را به آتش می‌کشاند.

علیرضا نادر یک پژوهشگر ایران و خاورمیانه مستقر در واشینگتن دی‌سی است