پهپادهای ما به سمت دشمن صیهونیستی پر کشیدند و برخی از آنها، آن گونه که تصاویر در فضای مجازی نشان می‌دهد، خسته شدند و مانند کلاغ روی سیم‌های برق کشورهای همسایه نشستند. موشک‌های ما دودکنان به سمت اسرائیل رفتند و آنچنان برای گرفتن انتقام سخت، عجله داشتند که تعدادی از آنها دستپاچه شده و شهرهای خودمان را زدند و در مسیر حرکت به سمت اسرائیل کشورهای سر راه را هم بی‌نصیب نگذاشتند. البته جای شکرش باقیست که ۱۸۰ درجه تغییر مسیر نداده و پاکستان را نزدند.

در این جنگ سید علی مانند جدش امام علی، می‌خواست در قلعه خیبر یهودیان را بِکَند ولی متاسفانه یهودیان امروز، مانند یهودیان آن روز نیستند و علاوه بر آن با یک دست، آن هم دست چپ، نمی‌شود در قلعه خیبر را کَند. از اهالی بیت تقاضا می‌کنم که این روزها هوای آقا را داشته باشند. ایشان خیلی به این موشک‌ها امید بسته بودند.

از سرداران سپاه خواهش می‌کنم که انگشت نشانه خود را از غلاف بیرون کشیده و آمریکا و اسرائیل را تهدید کرده و بار دیگر رهبری را به آینده امیدوار کنند. ما در رجز خوانی رقیب نداریم و اگر می‌شد با رجز خوانی در جنگ پیروز شد، اگر همه دنیا یک طرف بودند و ما یک طرف، باز هم پیروز می‌شدیم.

رژیم صهیونیستی مطمئناً به ما حمله خواهد کرد. از مقام رهبری تقاضا می‌کنم که دستور بفرمایند، جواب آنها را ندهیم، برای اینکه امکان دارد هزاران موشک را بفرستیم و این دفعه یک دختر ۱۵ ساله را زخمی کنیم. صیهونیست‌ها اهل معامله هستند. بهتر است از آنها بخواهیم که یک زمینی را خودشان انتخاب کرده و چند تا موشک به آن بزنند، چون اگر ما بزنیم ممکن است به یک کشور دیگر بخورد، صورت حساب آن را برای ما بفرستند و علاوه بر آن به عنوان پاداش، تعدادی از کور و کچل‌های محور مقاومت را به آنها تحویل دهیم. البته مشروط بر آنکه اعلام کنند که موشک‌هایی که به هدف خوردند موشک‌های ما بودند.

مسئله ریاضی

با ۳۳۰ موشک و پهپاد یک دختر بچه را زخمی کردیم. اگر بخواهیم یک صیهونیست بالغ را زخمی کنیم، چه تعداد موشک و پهپاد مورد نیاز است؟

ابومالش ـ فروردین ۱۴۰۲