ما شاهد این جوگیری اجتماعی در سال ۱۳۸۸ هم بودیم زمانی که آدم هایی که هرگز در جمهوری اسلامی رای نداده بودند خودکار به دست برای رای دادن به «نخست وزیر محبوب امام» برای بازگشت به «دوران طلایی» او در مقابل حوزه های رای گیری تا پاسی از شب صف کشیدند و حرف هیچکس را در باره ی این که این آقا چه کاره بوده و چه سابقه ای داشته و دوران طلایی مدّ نظر او چه دوران وحشتناکی بوده گوش نمی دادند. در راس جوگیر شده ها هم جوانان بودند که مطلقا به هیچ استدلالی توجه نمی کردند.

امروز شاهد تظاهرات طرفداران تروریست های حماس و فلسطین در امریکا هستیم. این تروریست ها تازه سابقه ی «درخشان آدمکشی و آدمخواری شان» را هم نشان داده اند یعنی مثل سال ۵۷ نبوده که اکثریت جوانان آن روزگار از طبع پلید آخوندها بی خبر باشند. در کشوری هم زندگی می کنند که دمکراسی بر آن حاکم است. کسانی که از ما پنجاه و هفتی ها سوال می کنند که در سال انقلاب، مگر نان تان نبود، آب تان نبود، آزادی اجتماعی تان نبود که انقلاب کردید و نظام شاهنشاهی را به نظام آخوندی بخشیدید به جوان های امریکایی نگاه کنند و همین سوال را از آن ها بکنند که در امریکای امروز تان و در بهترین دانشگاه های آن که بهترین دانشگاه های دنیاست مگر نان تان نیست، آب تان نیست که «انترناسیونال» بازی می کنید و از یک مشت تروریست وحشی و آدمخوار حمایت می کنید و کشورتان را به آشوب می کشید؟